Op vakantie in Italië zie ik geen thuiszorgautootjes door dorpen scheuren. Geen verpleegkundigen op de fiets, gehuld in een jasje van de organisatie waar ze voor werken. Geen vrachtwagens van de uitleenservice met hooglaag bedden en rolstoelen.
Vreemd.
Ik zie er namelijk wel veel Italianen die in Nederland het stempel kwetsbaar zouden krijgen en voor wie dus zorg zou worden ingezet.
Zo zie ik een man op een keukenstoel voor zijn huis, leunend op zijn wandelstok. Diepe groeven in een gebruind, tandeloos gezicht. Grijs haar, stoppelbaard. Behalve zitten doet hij niets. Een nevel van zweet omhult zijn gestalte.
Verderop loopt een wat krom vrouwtje met lichte O-benen in een gebloemde jurk. Een wit smoezelig schort. Ze is druk doende met een wasmand. De jurk komt tot halverwege haar onderbeen waardoor een zwachteltje zichtbaar is. Het zwachteltje probeert een open been te verstoppen. Haar tred is langzaam, waggelgangetje van de linkerheup naar de rechter. Het kan ieder moment mis gaan. Overal en voortdurend valgevaar.
Ze zien eruit alsof ze her en der wel wat hulp kunnen gebruiken.
Ik zie echter nooit een kordate zuster in een wit jasje met een horloge op haar borst ergens zo’n huisje binnen stappen. Ik signaleer geen enkele kleine Fiat Punto of Fiat 500 met stickers waaruit blijkt dat de thuiszorg naarstig op zoek is naar personeel. Hier zijn geen tekenen van krapte in de zorg. Hier zijn überhaupt geen tekenen van professionele zorg. Of zijn ze er wel maar herken ik ze niet?
Hoe anders is dat in het dorp waar ik werk. ‘s Ochtends en ‘s avonds scheuren talloze broeders en zusters in autootjes rond. Soms gaan ze op de fiets, wanneer de zorgroute dat toelaat. Zodra je het signalement van de zorgverleners kent, zie je ze overal, als mieren. Ze komen en gaan in groten getale. Iedere dag opnieuw, 7 dagen per week.
Wonderlijk toch?