Sinds vorige week heeft ze zich overgegeven. Ze is in bed gaan liggen en komt er amper nog uit. 

Het was onvermijdelijk, dat zag iedereen.

Ze heeft al jong haar man verloren en in haar eentje vier zoons grootgebracht. Ze heeft altijd haar eigen boontjes gedopt en maar zelden hulp geaccepteerd.

Tot nu…

Nu ligt ze in het bed voor het raam en heeft ze zich zojuist door mij laten wassen. Ze heeft haar huid laten verwennen met bodylotion en ze heeft haar lakens laten verschonen. 

Ik zit met een kop thee aan het voeteneind van haar bed en kijk naar haar. Ze straalt rust uit.

Ze glimlacht. Ik glimlach terug. We zwijgen.

Dan zegt ze ineens dat ze nog zo van het leven geniet.

Ik vraag haar wat het is, waar ze nog zo van geniet.

“Van al die lieve mensen om me heen die voor me willen zorgen. En van de gesprekken die ik met ze voer.”

 “Eigenlijk,” zegt ze, “ben ik nog nooit zo gelukkig is geweest als nu.”

Ik kijk haar aan en glimlach weer.