Cellofaantje

Beneden in de hal druk ik op de intercom.

“Joehoe”, klinkt het opgewekt.

Ik loop op een drafje de trappen op. De deur van het appartement staat al open en ik loop naar binnen.

“Hallohoo”, roep ik. 

Ik doe mijn jas uit en slinger hem over de kapstok.

Nelly is in de slaapkamer.

Ze is bezig met het uitstallen van de spullen die ik nodig heb: handschoenen, pleisters, een katheter en een celstof matje.

Tot voor kort pakte ik die spullen zelf uit de hobbykamer, maar sinds enkele dagen houdt Nelly de deur naar die kamer angstvallig dicht.

Die kamer is verboden terrein voor ons, zo liet ze me weten.

Terwijl ik bezig ben met de zorg, ratelt Nelly aan één stuk door.

Ik vind het vreemd.

Normaal ratelt Nelly niet.

“Je drinkt toch wel koffie hè?” vraagt ze, wanneer ik klaar ben.

Ik kijk haar aan en knik traag.

Ik weet niet wat er aan de hand is, maar Nelly doet raar, anders.

Nadat ik alles heb opgeruimd en Nelly het bed heeft dichtgeslagen lopen we naar de keuken. Ik volg haar, maar blijf dan verbaasd staan. 

Het aanrecht staat vol, mudvol cadeautjes. 

Allemaal ingepakt in sinterklaaspapier en toef van cellofaan. 

En allemaal met een chocoladeletter. De K, de T, de A, nog een A, de F…

“Ja,” zegt Nelly en ze glimlacht. 

“Ik zou het bijna vergeten, maar Sinterklaas is langs geweest. Hij wilde jullie laten weten hoe fijn hij het vindt dat jullie zo goed voor me zorgen. Hij vindt dat jullie wel eens in het zonnetje gezet mogen worden. Oh, en hij heeft ook een gedicht geschreven. Hij denkt namelijk dat jullie niet weten hoe belangrijk jullie voor mij zijn. Dat jullie niet weten wat ik zonder jullie zou moeten.” 

Even blijft ze stil.

“Zeker niet na de dood van Anton…” 

Ze kijkt me aan.

Ik zie tranen in haar ogen.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

8 reacties On Cellofaantje

Leave a Reply to Jaap Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer