Albert heeft al ruim veertig jaar geen onderhoud aan zijn te grote en te oude huis laten doen. 

De ramen zijn van enkel glas. Er zit geen verf meer op de kozijnen en sommige zijn verrot. 

Er is altijd tocht in huis.

De muren, de vloer en het dak zijn niet geïsoleerd. 

De kamer en de keuken worden verwarmd door gaskachels en in de badkamer hangt een straalkacheltje.

Die kachels werden vorige winter flink gebruikt, want Albert heeft het altijd koud.

Zijn lichaam is niet meer goed in staat om hem warm te houden. 

Vandaag zit ik tegenover hem met een flinke mok koffie.

Op tafel ligt de krant. Op de voorpagina staat het zoveelste artikel over de torenhoge energieprijzen. 

Ineens valt mijn oog op een ongeopende envelop van Vattenfall aan de andere kant van de tafel.

Ik pak de envelop, blijf even stil en vraag dan of Albert weet hoe het met zijn energiecontract zit. Of hij een vast of variabel contract heeft.

Albert schudt langzaam zijn hoofd en haalt zijn schouders op.

Hij kijkt me niet aan.

Ik leg de envelop weer op tafel en wacht om te horen of er nog iets komt.

Het blijft stil.

´Maak je je zorgen?´, vraag ik voorzichtig.

‘Ach, ik zie het wel. Ik kan er toch niets aan doen.´

Het is duidelijk dat hij het er niet over wil hebben.

Ik aarzel, maar ga toch door.

‘Misschien is het verstandig om eens samen met iemand die hier verstand van heeft, naar jouw situatie te kijken. Er zijn vast mensen die hierbij kunnen helpen…’ 

Ik weet dat ik me op glad ijs begeef.

Dan kijkt Albert me kort aan.

Hij wil geen bemoeienis van mij, laat staan van een vreemde. 

‘Denk er maar eens over,’ zeg ik.

Albert knikt, amper zichtbaar.