Gebakjes

Ik druk op de bel en doe direct een stap naar achteren. Het mondkapje haak ik om mijn oren, eerst links, dan rechts. Ik wacht even en dan gaat de deur langzaam open. Voor mij staat een kleine, wat mollige vrouw met wit haar dat nodig toe is aan krulspelden.

“Dag Mientje,” zeg ik.

Haar rollator zorgt ervoor dat we ons met gemak aan de noodzakelijke anderhalve meter houden.

“Goeiemorgen,” zegt ze.

Ik zie aan haar ogen dat ze blij is om me te zien. Maar ze kijkt vandaag ook een beetje anders, een beetje ondeugend.

Ze keert haar rollator in de smalle gang die aan weerszijden voorzien is van donkerbruine schrootjes en loopt terug de woonkamer in. Ik loop achter haar aan en pak in mijn loop direct een paar paarse handschoenen uit een doos die op de trap voor me klaarstaat.

Ze loopt naar haar stoel en gaat zitten.

In mijn ooghoek zie ik op tafel drie gebaksbordjes staan met daarnaast zilveren vorkjes in een glaasje.

Ze glimlacht geheimzinnig naar me.

“Wat is er?”, vraag ik. “U bent toch niet jarig vandaag?”

“Nee…”, zegt ze. “We zijn vandaag 60 jaar getrouwd.” En terwijl ze het zegt, kijkt ze naar haar man die in zijn stoel de krant aan het lezen was.

Ik kijk naar hem, en terug naar haar. Beiden hebben een twinkeling in hun ogen, alsof ze nog maar net achttien zijn.

“Ongelooflijk, zestig jaar getrouwd”, zeg ik, met lichte verbazing in mijn stem.

Ik hurk bij haar neer. Tussen ons slechts een kleine vijftig centimeter, bij lange na geen anderhalve meter. Ik pak haar hand en leg mijn andere hand om die van haar.

Het voelt vreemd.

Ik ben een van de weinigen die hen van dichtbij en gehandschoend van harte mag feliciteren.

Het liefst zou ik hen beiden een dikke zoen geven, maar ik denk dat dat niet mag. Zelfs niet in mijn cruciale beroep.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

10 reacties On Gebakjes

Leave a Reply to Deborah warta Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer