Gemiste kinderen

Ze zit in een oude leunstoel in een hoekje van de kamer. Het tapijt in de kamer heeft zijn beste tijd gehad. De sporen van de rollator laten zien wat haar loopje in huis doorgaans is. Op de plek waar haar voeten de grond raken is het smoezelig, gladder ook. De hoogpoligheid is hier verdwenen.
“We hebben er samen vaak om gehuild, mijn man en ik. Ik had ze zo graag gehad. Het heeft niet zo mogen wezen.”
In haar kamer is dat duidelijk zichtbaar. Er staan alleen oude foto’s. Zwart-wit met gekartelde randen. Geen foto’s van de laatste 30 jaar. Geen wanden of kasten voorzien van een hele schare kinderen, kleinkinderen of zelfs achterkleinkinderen.
Ze kijkt naar me met tranen in haar ogen. De televisie staat aan, NPO1, NOS Journaal. Het gruwelijke nieuws is ook hier de kamer binnen gedenderd, met grof geweld. Vier kinderen zijn om het leven gekomen.
Een traan op biggelt via de fijne groeven in haar gezicht naar beneden.
Ze kijkt me aan en praat zacht.
“Hij wilde niet dat ik allemaal onderzoeken zou laten doen. Hij hield te veel van me. Hij wilde me dat besparen.”
Ik ken haar verhaal. Er klinkt lichte trots in haar stem wanneer ze over hem praat. Haar gezicht lijkt dan nog zachter. De man die haar wilde behoeden voor pijn. Ze is trots op die man, ze houdt van hem. Met hem kon ze samen huilen.
Nu moet ze het met mij doen. Hij is er niet meer, al jaren niet meer.
Ik zie tranen om vroeger en tranen om nu. Het verdriet om haar kinderen die er nooit zijn gekomen. Kinderen die zo ontzettend welkom waren. Kinderen die ze nog steeds mist.
Dit bericht, deze verschrikkelijke actualiteit, doet haar zichtbaar veel verdriet.
Het raakt haar vanwege de verscheurde levens van de nabestaanden en vanwege haar eigen, blijvende gemis.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

7 reacties On Gemiste kinderen

Leave a Reply to Chris Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer