Ik ga naar een vrouw die ik niet ken, in een dorp dat ik niet ken. Ik ben hier vreemd.

Ik heb het zorgplan zorgvuldig gelezen. Termen als psychotisch, rustig benaderen, geduld, eigen regie, achterdocht en agressie gonzen door mijn hoofd.

Dit is complex en ik moet het kunnen.

Ik bel aan. Een man doet open. Ik stel mezelf voor. Hij is gelukkig op de hoogte dat er een invaller komt.

Hij doet niet aan prietpraat en leidt me direct naar de slaapkamer. Hij vertelt waar de spullen liggen en laat me dan alleen. Veel te snel naar mijn zin.

Langzaam loop ik naar het bed.

Ze ligt diep onder het dekbed en houdt haar ogen dicht. Ik weet niet of ze slaapt. Ik wil haar aanspreken, maar wat moet ik zeggen: “Marga” of “Mevrouw”? Ik weet niet of ik “Marga” mag zeggen. Maar iemand wekken met “Mevrouw” is gek, afstandelijk.

“Goedemorgen”, dan maar. Geen reactie.

“Goedemorgen”, zeg ik een tikkie harder. Geen reactie.

Ik wil niet direct de handdoek in de ring gooien door hem erbij te betrekken. “Goeiemorgen”.

Nog steeds geen reactie.

Ik durf haar niet zachtjes heen en weer te schudden. Ik vraag of ik het dekbed mag terugslaan. Ik wacht even en besluit het dan voorzichtig te proberen.

Ineens pakt ze met beide handen het stevig dekbed vast. Ik schrik ervan. Nu heeft ze zowel haar ogen als haar handen stijf dicht geknepen.

Ik weet dat ze me hoort, dus ik vertel dat ik nieuw ben. Ik vertel dat ik haar graag wil helpen, maar dat ik niet goed weet hoe. Ik vraag of ze mij wil helpen…

Er gebeurt niets, helemaal niets. In 20 minuten ben ik geen stap dichterbij gekomen.

“Als Marga niet wil dan wil ze niet. Ik haal haar vanmiddag zelf wel uit bed.” Hij staat in de deuropening naar me te kijken.

Ik zucht en vraag of ik ergens de plank mis heb geslagen.

Hij verzekert me van niet. Toch voelt het als falen.

Gelukkig krijg ik morgen een nieuwe kans.

Ik zie er als een berg tegenop.