Herinneringen

‘Het is zo erg. Hoe is het mogelijk. Ik heb de hele avond televisie gekeken. Al die mensen die vluchten. Ik heb er niet van kunnen slapen…’ 

Mevrouw Van Dijk staat met haar rollator tegenover me in het halletje. Haar roze peignoir hangt losjes om haar magere lichaam. Het ceintuur is opengegaan. 

Dan kijk ze me aan.

Haar ogen staan vol tranen en ze schudt zachtjes haar hoofd.

Vervolgens keert ze behoedzaam haar rollator en sjokt naar de woonkamer.

Ik loop achter haar aan.

Ze ziet er vandaag nog fragieler uit dan anders. 

Langzaam duwt ze de rollator over de vloerbedekking naar de hoge tafel.

Naast de opengeslagen krant staat een theeglas, leeg. Het beschuitje met jam is onaangeroerd.

Ze laat zich langzaam op haar stoel zakken.

Ik hang mijn jas aan de leuning van de stoel en ga tegenover haar zitten.

Ze steunt met haar ellebogen op tafel en laat haar hoofd in haar handen rusten.

‘Wie had kunnen denken dat er ooit weer oorlog zou zijn in Europa…’

Haar stem trilt een beetje, klinkt onvast.

Ik heb geen idee wat ik moet zeggen.

Mevrouw Van Dijk heeft het vaak over de oorlog. Ze was negen jaar oud toen de oorlog begon. Ze vertelt dan hoe ze iedere dag op de fiets melk moest gaan halen bij de boer kilometers verderop. En dat die fiets geen luchtbanden meer had, maar houten banden. Over hoe bang ze soms was. Over het bombardement van Nijmegen. Over de ravage en verwoesting van de stad en over de ruim achthonderd doden. 

Ze is een van de vele cliënten in mijn wijk die herinneringen hebben aan de oorlog in Nederland ruim zeventig jaar geleden.

Sommigen praten daar graag over, anderen niet.

Broze oude mensen bij wie de beelden uit de Oekraïne heel hard binnenkomen.

Ik kan alleen maar luisteren.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

3 reacties On Herinneringen

Leave a Reply to Meijer (Joop) Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer