Terwijl Bert op de bank ligt, zit ik op het bed. Op dat bed ook twee pantoffels, een trui, een broek, de krant en een eenzame schoen. Het bed is niet opgemaakt, alleen een hoeslaken.

De bank, waar Bert op ligt, is wel opgemaakt. Een hele klus was het. De drie beige, pluchen zitkussens hebben de hardnekkige gewoonte om uiteen te schuiven. Het katoenen onderlaken past niet goed om de kussens, waardoor er gleuven ontstaan. Gleuven die mij storen. Dat kan nooit lekker liggen. Ze storen Bert niet. Volgens hem ligt het prima.

Ooit vroeg ik mij af waarom Bert op de bank lag, terwijl er ook een prima seniorenbed in zijn woonkamer stond. Een vraag die nu alleen nog door een verwonderde stagiaire wordt gesteld.

Het antwoord blijkt simpel. Liggend op die bank heeft Bert perfect zicht op de televisie. Het verplaatsen van de televisie of omwisselen van bed en bank is in de ogen van Bert volstrekt niet nodig. Het is prima zoals het is.

Ik kom graag bij Bert. Hij leeft zijn leven simpel. Hij houdt zich niet aan de woon-etiquette van Elle Wonen of Ikea. Bij Bert draait het om de vraag of het werkt of niet.

Nu, half maart, valt mijn oog op het 20 centimeter hoge kunstkerstboompje op zijn bureau. Het bureau stamt uit het vorige leven van Bert. Hij zit er nooit meer aan. Maar het staat echter niet in de weg dus staat het er.

Het boompje bezwijkt bijna aan de spaghetti van snoertjes… en twee stekkers. Bert heeft het extra snoer lampjes erin gepropt toen het oorspronkelijke snoer er de brui aan had gegeven. Ik glimlach.

Ik vraag Bert waarom het kerstboompje er nog steeds staat, in vol ornaat, de lampjes aan. 

Bert kijk mij aan: “Nou, prima schemerlamp.” 

Heel verfrissend.