Kleine jodeljongen

Ik zing alleen in de kroeg. En alleen dán, wanneer ik een paar biertjes op heb en de muziek hard staat. 

Verder zing ik nooit. 

Hoewel…?

Tegenwoordig zing ik ook bij mevrouw Van Duren.

Als ik binnenkom zit mevrouw Van Duren altijd in haar stoel. Een donkere, eikenhouten stoel met zowel op de zitting als tegen de rugleuning groene velours kussens. 

De stof van de zitting is wat kaal geworden. 

Ze zit in haar pyjama op me te wachten, met haar rollator zorgvuldig voor de stoel geparkeerd. 

De zorg is eenvoudig: wassen, aankleden, kunstgebit poetsen, haren kammen en als laatste de gehoorapparaten in.

Wanneer ik klaar ben en ook de spullen opgeruimd zijn, reik ik over haar heen naar de radio. Die staat ongemakkelijk laag op het bijzettafeltje naast haar stoel.

Het is een klein radiootje met ingebouwde cd-speler.

Mevrouw Van Duren heeft één cd, een verzamel-cd. Het hoesje van de cd ligt op de radio, de cd zit erin.

Ik hoef de radio niet aan te zetten, want niemand zet hem ooit uit. 

Ook de volumeknop staat goed, goed hard. 

Ik hoef alleen op het zwart driehoekje met Play te drukken. 

Zodra de eerste tonen van “Oh kleine jodeljongen” door de kamer schallen, begint mevrouw Van Duren te bewegen. Haar bovenlichaam gaat heen en weer in de stoel en ze klapt in haar handen.

Ik lach naar haar en loop naar keuken om het ontbijt te maken.

Wanneer ik even later met een vol dienblad terug de kamer in kom klinkt “Het kleine café aan de haven”.

Mevrouw Van Duren zit glunderend en dansend in de stoel.

En ik… 

Ik zing uit volle borst mee.

11 reacties On Kleine jodeljongen

Leave a Reply to Els Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer