Tonnie woont sinds zijn geboorte in het huis aan de Wilhelminasingel, een doorzonwoning met een kleine keuken.

Tegen de muur staat een formica tafel met twee stoelen.

Sinds de diagnose diabetes is één van die twee stoelen af en toe voor mij.

Ik ondersteun Tonnie, samen met de praktijkondersteuner, bij zijn ziekte.

Ik ben trots op hem!

Hij heeft boven verwachting veel geleerd.

Hij weet hoe hij zijn bloedsuikers moet controleren en hij spuit zelf insuline.

En als zijn bloedsuiker wat te hoog is, weet hij precies hoeveel hij moet bijspuiten.

Kortom, hij doet het goed.

Toch maak ik mij zorgen.

Tonnie is in de loop der jaren zwaarder geworden, veel zwaarder. En met het toenemen van de kilo’s is hij minder gaan bewegen.

Tonnie ziet het probleem niet zo.

“Ik spuit gewoon wat meer insuline”, zo redeneert hij.

Dat de knoopjes van zijn overhemd steeds meer op spanning staan lijkt hem niet te storen. En dat hij hijgend aan de voordeur verschijnt evenmin.

Al jaren probeer ik Tonnie meer te laten bewegen.

Van zwemmen tot wandelgroep en van fietsclub tot fitness.

Hij wil er niet aan.

Vandaag besluit ik het onderwerp bewegen nog één keer aan te snijden, één laatste poging.

Ik adem diep in…

“Goh Tonnie, je overhemden zitten nu wel heel erg strak. Wordt het niet eens tijd om…”

Tonnie kijkt me aan, knikt, en zegt: “Ja, je hebt gelijk. Ik moet nu echt nieuwe overhemden kopen. Dit is geen gezicht.”