We vinden haar allemaal moeilijk. De huisarts, de fysio, de vrijwilligers van de Zonnebloem, zelfs haar enige dochter vindt haar moeilijk. Ze is haar hele leven moeilijk geweest. Dat gaat niet veranderen.
Er lijkt iets loos in haar bovenkamer. Wat dat precies is, is niet bekend.
Ze heeft heel wat thuiszorgorganisaties versleten. Verpleegkundigen die vol goede moed aan de zorg voor haar begonnen, maar die uiteindelijk opgebrand de handdoek in de ring moesten gooien. Ze had te vaak het bloed onder hun nagels vandaan gehaald. Ze waren niet langer tegen haar opgewassen.
Wij houden het nu al jaren dapper stand. We zijn voortdurend op onze hoede. We reageren op haar nukken met enkel met een “hum” of een “goh”.
We laten haar pruttelen.
We delen de last in het team en gaan onverschrokken verder.
Sinds een paar weken heeft ze een nieuwe huishoudelijke hulp, Amir uit Marokko.
Je moet van goede huize komen om twee keer per week twee uur met haar door te brengen. Ik twijfel er niet aan dat Amir van goede huize komt, maar het is wel een heel ander soort huize dan ze gewend is.
Ik heb overwogen Amir te vertellen dat hij te maken krijgt met een moeilijke vrouw.
Ik deed het niet. Mijn achterhoofd had er al het stempel ‘kansloze missie’ op gezet.
Gisteren kwam ik weer bij haar.
Ze lag in een bed vol chaos; haakwerk, folders van de Aldi, een paar grootletterboeken van Leni Saris, gebruikte en ongebruikte zakdoekjes en… een Koran.
Ze ziet mijn verbaasde blik en voor ik iets kan zeggen zegt zij met lichte triomf in haar stem: “Van Amir. Ik mag het lenen en zodra ik het uit heb geef ik het terug.”
Mijn broek zakt af.
7 reacties On Koran
GE WEL DIG?
prachtig Anne!
big smile…
wat een prachtig en voor mij een herkenbaar verhaal……………….
Mooi!
Prachtig verhaaltje weer…
En daarom houden wij het vol!!!!
Heerlijk beschreven weer Anne.