“Heb je veel last van de maatregelen?”, vraag ik. 

Mijn handen zijn gedesinfecteerd, het mondkapje heb ik afgezet en mijn stoel staat op ruim anderhalve meter. 

Tussen ons in staat een tafel met daarop twee kopjes. Op een schoteltje liggen twee plakken peperkoek met roomboter.

Ik heb Lies net geholpen met douchen. Dat kan ze niet meer zelf. Ze heeft te weinig lucht.

Als bedankje krijg ik koffie met peperkoek en maakt ze me deelgenoot van het reilen en zeilen van haar hele familie.

Ze heeft het nodig, dit praatje. 

Lies doet haar best om niet te klagen over het weinige bezoek dat ze nu nog krijgt. Dat zit niet in haar aard, klagen. 

“Tja”, zegt ze berustend, “het is niet anders. Gelukkig komen mijn dochters twee keer per week. Op maandag en donderdag komt Paula, op dinsdag en vrijdag Lydia en op woensdag en zaterdag Irma. Irma draait dan ook rollers in mijn haar. En op zondag komt Henk, met zijn vrouw…”

Ineens kijkt ze me licht verschrikt aan. 

Alsof ze ernstig in overtreding is.

“Maar dat mag natuurlijk eigenlijk niet…”, zegt ze.

Ik buig een stukje naar voren, glimlach en schud amper zichtbaar mijn hoofd.

“Ik zeg niks,” fluister ik.

Ze lacht.