Rudolf

Routineus open ik met de sleutel uit het kluisje de deur van de kleine benedenwoning.

“Goedenavond,” roep ik.

Normaal is het stil in huis, maar nu hoor ik stemmen. Voorzichtig open ik de deur naar de woonkamer.

De toch al volle woonkamer staat mudvol glimmende, lichtgevende en knipperende dingen. Het duurt even voor ik de situatie in me heb opgenomen.

Dochter staat gevaarlijk op een keukentrapje te balanceren, terwijl ze een guirlande met gekleurde lampjes ophangt. De buurman probeert rode papieren kerstklokken aan de lamp te hangen. Op het dressoir zingt Rudolf “Jingle Bells”, terwijl hij ritmisch heen en weer beweegt. Overal staan dozen. Heel veel dozen, volle en lege.

Mijn komst is amper opgemerkt.

“Nou, dat schiet al lekker op,” zeg ik, om mijn aanwezigheid te laten blijken. Dochter en buurman begroeten me en gaan onverstoorbaar verder met hun klus.

Dan zie ik Bets. Ze zit in de stoel waar ze altijd zit. Ze hebben haar een eindje verder de hoek in geschoven, zodat ze niet in de weg zit.

Ze heeft niet in de gaten dat ik er ben. Ze is te zeer in beslag genomen door hetgeen zich om haar heen afspeelt.

Ik loop naar haar toe, ga recht voor haar staan en buig door mijn knieën. Ik leg mijn hand op haar bovenbeen. Dan pas draait ze haar hoofd naar me toe en glimlacht.

Ik vraag haar met me mee te lopen naar de slaapkamer. Het duurt even voor mijn vraag tot haar doordringt  Dan staat ze moeizaam op en loopt zwijgend voor me uit. Ze oogt moe.

Ik help haar in haar pyjama, geef haar haar pillen en begeleid haar terug naar haar stoel. Terug naar de drukte, terug naar de kermis. Ik vraag me af wat al die prikkels met haar zullen doen…

Dan kijk ik naar haar en zie fonkeling in haar ogen: “Ach wat mooi toch,” zegt ze, terwijl ze zachtjes haar hoofd schudt. “Net als vroeger.”

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

8 reacties On Rudolf

Leave a Reply to Erik Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer