We gaan aan de eikenhouten tafel in de woonkamer zitten. Een tafel met een donkerrood pluche tafelkleed. Normaal zitten we hier nooit. Normaal zitten we in de keuken. Normaal ben ik de wijkverpleegkundige die mevrouw hier en daar wat ondersteunt, haar insuline spuit en na afloop even koffie zet. De koffiemelk direct uit het pak.
Vandaag is dat niet zo. Vandaag ben ik iemand voor wie de koffie klaarstaat. Compleet met gevulde koek en melk uit een kannetje.
De vrouw tegenover me is vandaag anders dan normaal. Ze kijkt alerter dan normaal. Ze zit beter, rechter, dan normaal. Ze wacht tot ik het gesprek begin.
Ze heeft me gevraagd of ik samen met haar iets op papier wil zetten, voor later, of voor binnenkort. Dat is nog niet helemaal helder. Maar dat er iets op papier moet komen is duidelijk. En wat dat precies moet zijn, is voor haar glashelder.
Ze heeft het er met de dokter over gehad.
“Ja, misschien moet u uw wensen vastleggen. En als dat zelf niet lukt kunnen uw kinderen u vast helpen.” Dat was het advies. Klinkt eenvoudiger dan het is.
Dat zelf op papier zetten gaat niet meer als je slecht ziet en zo bibbert dat er geen woord leesbaar op papier belandt. Als je niet geleerd hebt met een computer te werken.
Oh zeker, je kinderen willen je zonder twijfel helpen. Maar hoe lastig is het om vast te houden aan wat jij wilt, wanneer zij, die zielsveel van je houden, er anders over denken. “Nee, Ma, wij zorgen voor je. Jij hebt vroeger voor ons gezorgd, nu zorgen wij voor jou. Je komt gewoon bij ons in huis.”
Maar wat als jij dat helemaal niet wilt. Wat als je niemand tot last wilt zijn. Als je niet wilt dat je kinderen je in je kwetsbaarste kwetsbaarheid zien, bijna naakt?
Ze vindt dat haar leven voltooid is. Het is niet meer in balans. De last van het leven weegt bij lange na niet meer op tegen zeer minimale genietmomentjes. Ze kan goed, weloverwogen praten over wat haar bezighoudt. “Het is vrijwel het enige waar ik nog aan denk”, zegt ze soms.
En nu heeft ze mij gevraagd of ik haar wil helpen om op papier te zetten wat haar wensen zijn. Objectief en zakelijk, zonder vertroebelende emotie.
Een goede reden om aan deze hoge, eikenhouten tafel te zitten.