Turbo

Sinds haar nieuwe heup zit Trees rond half negen ´s ochtends op een stoel bij het raam. Die stoel is zó gepositioneerd dat ze iedereen die over het paadje naar het appartementencomplex loopt, goed kan zien. 

Wanneer ze mij ziet, staat ze direct op en loopt ze naar de intercom in haar halletje.

Daar moet ze wachten tot ik op de bel druk, eerder kan ze de buitendeur niet openen.

Zodra ik de bel heb ingedrukt en nog vóór ik “goedemorgen” kan zeggen, gaan de schuifdeuren open.

Ik neem de trap naar de tweede verdieping. 

De voordeur staat op een kiertje.

Ik ga naar binnen en doe de deur achter me dicht. 

Ze roept: “Joehoe, ik ben in de badkamer…”

“Ik kom eraan,” antwoord ik. Ik gooi mijn jas over de kapstok, zet mijn tas op de grond en haast me naar de badkamer.

Daar staat Trees op me te wachten.

Naakt, afgezien van een roze douchemuts. 

Haar nachtkleding ligt in een hoek van de badkamer. 

Terwijl ik plastic slofjes over mijn schoenen doe, zie ik in ooghoek dat Trees al onder de douche staat. 

De douchedeur laat ze open.

Ze knijpt hard in de fles Sanex. Een flinke kwak douchespul belandt op haar washandje, de rest loopt eraf. Ze vliegt met de washand over haar lichaam. 

Dan geeft ze haar washandje aan mij. 

“Doe jij even mijn benen en voeten, ik mag nog steeds niet bukken,” zucht ze. 

Vervolgens doet ze de douchedeur dicht, spoelt zich af en zet de douche uit.

“Kom maar met de handdoek,” zegt ze.

Ik slinger een handdoek over de douchewand. Ze droogt zichzelf min of meer af, opent de deur en geeft de handdoek aan mij voor haar onderbenen en voeten.

Ik ben nog maar net begonnen als ze me vraagt de handdoek op de grond te leggen. 

“Het is wel goed zo…”

Ze begint zich aan te kleden.

Beha. Hemd…

Haar hemd krult op en glijdt niet naar beneden. 

Ik help met onderbroek, joggingbroek en sokken. 

“Zo,” zegt ze voldaan. 

“Tsjonge dat ging snel,” reageer ik. 

“Ja, ik bied je maar geen koffie aan, want je hebt vast haast.”

Precies zes minuten later sta ik weer op de galerij, de plastic slofjes nog over mijn schoenen.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

9 reacties On Turbo

  • Lieve deugd, wat een planning en medeleven van de cliënt. Om buiten adem van te raken. De thuiszorg zal het toejuichen.

  • Ik zou zeggen: rustig aan maar Trees, ook voor jou nemen we de tijd..
    Wel herkenbaar, de cliënt die liever zelfstandig wil zijn en zo snel mogelijk “verlost” van de thuiszorg. Hierbij zichzelf en evt klachten negeren en uiteindelijk zichzelf tegenkomen…
    Toch maar even dat bakkie samen nemen en bespreken hoe het nu echt gaat met de cliënt.

  • Dag Anne,

    Wat een prachtig verhaal.

  • Zo zal ik nooit vergeten dat ik een ochtend inviel in een ander team en een voor mij onbekende vrouw bij binnenkomst direct haar badjas uitdeed en vervolgens naakt naar de badkamer vertrok. Of het nou was om ons te helpen of om juist na afloop meer tijd te hebben voor een kopje koffie samen weet ik niet meer, maar dit verhaal doet me er meteen aan denken..

  • oh heerlijk zulke mensen…

  • Heel herkenbaar dit 🙂

  • Ze gaan tenminste nog onder de douche. Wij hebben n cliënt die je er niet onder krijgt. Alles geprobeerd en voorgesteld, je krijgt haar niet van de bank. Zoon zorgt ,zogenaamd’ voor zijn moeder.

  • GEWELDIG

  • Wat een mooi verhaal. Geweldig

Leave a Reply to Odile Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer