Tweezitsbankje

Het is een warme, zonnige herfstdag. De achterdeur staat open. Er is niemand in de bijkeuken, niemand in de keuken. Ik loop een gang in en klop op een deur waarvan ik denk dat het de woonkamer is. Het is een houten deur met ruitjes van donkergeel glas en een messing deurklink.

Geen reactie.

Voorzichtig open ik de deur en kijk naar binnen.

Voor het raam op een tweezitsbankje ligt een man, opgekruld.

Het bankje is zorgvuldig opgemaakt. Hoeslaken, kussen en laken versierd met borduursel en een bruin met oranje deken.

Eén been hangt over de armleuning. Er zit vocht in het been. Het elastiek dat de katheterzak op zijn plek moet houden duwt in het been.

Hij slaapt.

Dan zie ik háár zitten. 

Ze zit schuin tegenover het bankje in een grote leunstoel met houten armleuningen.

De stoel en het bankje horen bij elkaar.

Zij slaapt ook.

Op de eettafel staat een veelheid aan dozen en zakken boordevol met verbandmaterialen, katheterzakken en medicijnen.

Op de hoek een stapeltje papieren van het ziekenhuis en een klapper met ‘patiënten informatie blaaskanker’.

En twee enveloppen waarop met pen geschreven staat: ‘Voor de huisarts’ en ‘Voor de wijkverpleging”.

Ik kijk naar haar en zucht.

Ze heeft het goed gedaan en vanaf nu gaan we het samen verder oppakken.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

5 reacties On Tweezitsbankje

  • Met ieder verhaal krijg je het voor elkaar om me mee te nemen naar de plek waar het zich afspeelt…ongelooflijk hoe je dat voor elkaar krijgt. Ik heb je boek uitgeleend aan mijn vader die er niet over uitgepraat raakt…het heeft hem erg geraakt. Dankzij de fijne manier van schrijven is het een van de weinige boeken die hij ook (in een ruk) heeft uitgelezen. Iedereen die op bezoek komt laat hij jouw boek zien.

  • ????fijn dat ze hulp hebben

  • Hendrika J. Römelingh

    Tot hoe ver ze wel niet kunnen gaan. Eigenlijk te ver. Zou niet weten hoe hen ter zijde te kunnen staan. Ik geloof bij voorbaat al niet dat ze me zouden vertrouwen. En dan die wonden verzorgen, daar moeten je handen ook wel naar staan. Gelukkig dat er mensen zijn die daar goed in zijn, zoals onze blogzuster.

  • Mooi Anne, wat een toestand, raak beschreven!

Leave a Reply to Riet Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer