Vaal Licht (2)

Het is koud in mijn auto.

De afstand die ik moet afleggen tussen cliënten is niet ver genoeg om mijn auto op te warmen.

Op de radio volg ik hoe de deejays van Radio 538 hun stinkende best doen om 160.000 euro op te halen voor nieuwe huiskamers in het Ronald McDonald Huis. 

Na iedere cliënt die ik bezoek blijken ze een stukje dichter bij hun doel.

Ik ben op weg naar Johan, een eindje buiten het dorp. 

Ik parkeer zoals altijd, half in de berm.

Ik stap uit, doe de auto op slot en loop over het kronkelpaadje naar de voordeur, naar het vale licht. 

Johan heeft de gordijnen niet helemaal dicht gedaan en ineens zie ik vanuit mijn ooghoek iets fonkelen.

Ik ga van het paadje af en loop over het gras naar het raam van de woonkamer. Ik maak een kommetje van mijn handen en gluur door het raam.

Daar zit Johan, op de bank.

Hij kijkt.

Hij doet niets anders dan kijken naar een boompje dat vol lichtjes staat te pronken op het dressoir.

Johan ziet mij niet. 

Het kost mij moeite om me los te rukken van dit schouwspel. 

Uiteindelijk ga ik terug het pad op, loop naar de voordeur en druk op de bel.

Johan doet sneller open dan ik gewend ben.

“De buurman is net weg,” zegt Johan. “Hij kwam een boompje brengen met de lampjes er al in! Kom gauw kijken…”

Hij rent haast voor me uit naar de woonkamer.

Hij is opgetogen, euforisch bijna.

Vlak voor het boompje blijft hij staan. 

Ik ga naast hem staan.

Samen kijken we in stilte naar het boompje.

“Is de buurman hier wel eens geweest toen Nelly nog leefde?”, vraag ik na een tijdje.

“Nee, nooit”, antwoordt Johan. “Ze wonen hier nog maar een paar jaar. Het is een heel aardige man. Hij heeft een borrel met me gedronken en zei dat ik een keer bij hen moest komen eten.”

Johan kijkt me aan. 

Ik glimlach.

Ik weet zeker dat hij dat een keer gaat doen. 

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

7 reacties On Vaal Licht (2)

Leave a Reply to Wilma Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer