Het is donker en mistig, zoals dat alleen in december kan zijn.
Vrijwel ieder huis dat ik passeer is verlicht of heeft een verlichte boom in de tuin staan.
Iedere straat is in kerstsfeer.
Overal oogt het gezellig en warm.
Ik rij het dorp uit, op weg naar Johan.
Johan heeft hulp nodig bij het druppelen van zijn ogen en het openmaken van de pietepeuterig kleine knoopjes van zijn overhemd.
Zijn door reuma aangetaste vingers kunnen die klus niet meer aan.
Tot vorige week was dat geen probleem, want Netty hielp hem hierbij.
Maar dat kan nu niet meer.
Netty is overleden, onverwacht snel.
Ze mankeerde van alles, maar corona werd haar fataal.
En nu is Johan dus alleen.
Hij heeft geen kinderen, geen vrienden, geen familie.
Hij heeft alleen wat vage kennissen en… hij heeft ons.
De zandweg waaraan Johan woont, is donker. Er is in de wijde omtrek geen lantaarnpaal te bekennen.
Ook het huis is donker. Er staat geen boom met lampjes in de tuin en er pronkt geen lichtgevend hert op het gras.
Het is er donker en sober.
Het is er donker zoals het alleen in het buitengebied donker kan zijn.
Ik parkeer mijn auto half op de weg, half in de berm.
Voorzichtig loop ik over het kronkelpaadje dat me naar de voordeur leidt.
Bij de voordeur hangt een gietijzeren lamp.
De ruitjes van de lamp zijn vuil, het licht is vaal.
Ik bel aan en wacht.
Het duurt lang.
Eindelijk hoor ik geschuifel en gestommel.
De deur gaat open.
Daar staat Johan, een beetje wiebelig en met gebogen hoofd. Hij houdt met de ene hand de deurklink vast en met zijn andere hand de deurpost.
Hij is afgevallen.
De riem in zijn broek heeft moeite de broek op zijn plek te houden.
Johan zegt niets, draait zich om en sjokt terug richting de keuken.
Ik loop achter hem aan.
Hij gaat aan de hoge tafel zitten met zijn hoofd in zijn handen.
Ik blijf staan.
Ik heb nog steeds niets gezegd.
Op tafel is het een chaos. Een open broodzak, een kuipje Blue Band met het mes er nog in, koffiemelk, lege mokken, een thermosfles, rouwbrieven, rouwzegels en enveloppen met een grijze rand. Oude lijstjes met namen en adressen, sommige doorgehaald.
“Hoe moet ik nou verder zonder Netty,” zegt hij zachtjes, terwijl hij langzaam naar me opkijkt.
Ik zie de tranen in zijn ogen staan.
“Ik weet het niet Johan,” antwoord ik.
“Maar we zullen ons best doen er voor je te zijn.”
12 reacties On Vaal Licht
Hartverscheurend ..
Och, zo zielig…..
Wat verdrietig….
Zo herkenbaar, zo mooi verwoord alles!
Echte eenzaamheid ????
Beelden voor de kerststal
Mooie weergave van de sfeer.
Het is verdrietig om dit te aanschouwen
Aaa wat verdrietig
Dan knijpt het in mijn borst links ergens 🙁
Verschrikkelijk zielig en nog je maatje moeten missen en dat met de kerstdagen in zicht.
Heel aangrijpend.
Mooi beschreven, hartverscheurend