Woensdagmiddag, 14.00 uur

“Woensdagmiddag om twee uur”, zei hij. 

Ik schrok. Het was ineens zo definitief, met datum en tijd.

“Vindt u dat snel?”, vroeg ik.

“Nee, ik vind dat het nog best lang duurt”, zei hij.

Ik vond het stiekem wel snel en vanaf het moment dat hij datum en tijd noemde, waande het dreigend rond in mijn hoofd.

Woensdagmiddag twee uur.

De zaterdag verstreek en de zondag verstreek.

Dagen die voor hem nooit meer zouden terug komen. Nooit meer een zaterdag en nooit meer een zondag.

Op maandag zou ik hem voor het laatst zien.

Ik zag ertegenop. Niet tegen de ontmoeting of de zorg, maar tegen het afscheid. Normaal keek ik uit naar het fijne koffiedrinken met een praatje of zelfs een gesprek. Nu niet. Dit ging de laatste keer zijn. 

Het komt niet vaak voor dat je zo zeker weet dat het de laatste keer is. Nu wel. Hier gaat geen opleving of uitstel meer komen.

Ik heb nog nooit zo langzaam gedronken als die maandag. Iedere slok die ik nam, was een stap dichter bij het afscheid. De laatste slokken waren koud.

Eindelijk was het kopje leeg. Ik zette het op het aanrecht en liep naar zijn stoel. 

Ik knielde bij hem neer en sloeg mijn arm om hem heen. Hij keek me aan. “Ik moet gaan”, zei ik. Hij knikte traag. 

“Bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt de afgelopen jaren”, zei hij.

Er biggelde een traan over mijn wang. 

“Ik vond het bijzonder om voor u te mogen zorgen”, zei ik. “Ik ga u missen.” 

Hij glimlachte en sloeg zijn ogen neer…

En toen was het moment onvermijdelijk daar. Ik stond moeizaam op en liep weg. Bij de deur draaide ik me nog even om en ving een laatste glimp van hem op. “Dag,” zei ik zacht.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

9 reacties On Woensdagmiddag, 14.00 uur

Leave a Reply to Nienke Visser Cancel Reply

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer