Het is heet.

Ik voel een straaltje zweet langs mijn ruggengraat naar beneden glijden. 

Bij Riet zitten alle gordijnen nog dicht. 

Wanneer ik de voordeur open, zie ik haar direct zitten.

In de woonkamer, in het verlengde van de gang met de deur open.

Zodra ze me ziet begint ze te praten, hard te praten. 

“Ze hebben de kachel weer lager gezet. Dat mogen ze niet, maar ze doen het iedere keer weer. Voel eens mijn handen, hoe koud!” 

Ik kijk met een scheef oog op de thermostaat in de woonkamer: 26 graden Celsius.

“Ik snap het ook niet, Riet,” zeg ik, terwijl ik naar de keuken loop.

Ik pak het teiltje en vul het met lekker warm water.  

Dan loop ik naar haar slaapkamer en pak een washand, een handdoek, een schone onderbroek én een thermoshirt met lange mouwen. 

Ik neem alles mee naar de woonkamer. 

De rest van de kleren ligt nog hier op een stoel.

Ik reik Riet het warme washandje aan.

Ze wast haar gezicht en droogt het grondig af. 

Dan zet ik voorzichtig het teiltje water op haar schoot.

Ze legt haar handen in het warme water, kreunt zachtjes en sluit haar ogen.

Ze blijft enkele minuten zo zitten.  

Dan neem ik het teiltje weer van haar schoot en geef haar de handdoek. 

Ze droogt haar handen. 

Ik help haar met het uittrekken van haar pyjamajasje en we gaan niet wassen maar direct weer opbouwen.

Beha, hemd, thermoshirt, blouse, vest en een sjaaltje.

Ze komt overeind en staat krom achter haar rollator.

Pyjamabroek uit, incontinentiebroekje uit, wassen en drogen. 

Ze kan het niet zelf. 

Onderbroek, lange broek, zachte, fluffy sokken en gevoerde pantoffels.

Klaar.

Het zweet parelt op mijn voorhoofd.

“En? Wordt u al weer een beetje warmer? “vraag ik.

“Ja,” antwoordt Riet. “Kan best, een wolletje met dit weer.΅