Het begon met een foute uitslag van de scan. Vervolgens bleek haar bloed niet goed en zakte ze voor iedere medische test.
Bestraling en chemokuren volgden. Dat moest, zo werd gezegd. Anders kon ze niet geopereerd worden.
Eigenlijk kwam ze die periode best goed door. Iedereen roemde haar om haar moed, om haar openheid, om haar kracht.
Ze ging het redden!
Nu hoefde alleen de wond nog dicht. Dan was ze klaar, genezen.
Helaas bleek dat niet eenvoudig…
De wond was indrukwekkend groot en het gebied was bestraald.
Twee maal daags kwam ik voor die wond.
Iedere keer moest ze zich uitkleden. Iedere keer haalde ik onder de douche het oude wondverband eruit en spoelde ik de wond net zo lang tot alle viezigheid verdwenen was.
Na het spoelen bleef ze vaak nog even staan. Soms om haar langer wordende haar te wassen. Soms om te genieten van het warme water.
Maandenlang stond ik daar bij.
Eerst omdat ze wat wiebelig op de been was. Later gewoon omdat dat was wat ik deed. Even praten en aandacht voor haar, zo dacht ik.
Tot gisteren…
Gisteren liet ik haar alleen, noodgedwongen door een telefoontje dat niet kon wachten.
Toen ik terug liep de badkamer in was ze net klaar.
Ze keek me aan en met twinkeling in haar ogen zei ze:
“Voor het eerst in maanden heb ik weer helemaal alleen gedoucht. Weet je hoe lekker dat is?”
Eenmaal in de auto werkte ik het zorgplan bij:
“Mevrouw na het spoelen van de wond alleen laten in de douche.”
5 reacties On Wond
Wederom mooi! ????
Kippenvel
Aii ????????♀️
Even ontroerend als spannend!
Wat een prachtig verhaal, dat je op een gegeven moment bijna overbodig wordt. Superleuk van de de wijkverpleging, dat maatwerk!