Borreltje

In het propere hoekhuis waar ik iedere maandag om stipt negen uur aanbel woont een slachtoffer. Geen slachtoffer van een lichamelijk of geestelijk geweld, maar een slachtoffer van hospitalisatie.
Al meer dan 5 jaar roep ik direct na binnenkomst ferm “goeiemorgen” en al meer dan 5 jaar krijg ik een standaard, ietwat verveeld, goeiemorgen terug. Ik kan aan dat goeiemorgen nooit opmaken hoe de vlag er vandaag bij hangt.
Het huis is voorzien van technische snufjes die het leven makkelijker zouden moeten maken. Alles in deze woning staat altijd op precies dezelfde plek als de dag ervoor. Ik denk serieus dat ik geblinddoekt alles kan pakken wat ik nodig heb zonder ook maar iets om te stoten.
Al die jaren volbreng ik het proces van de lichamelijk verzorging in exact 37 minuten. Wanneer het onverhoopt 43 minuten duurt is er ergens een klein kinkje in de kabel geweest. Ik kan dan benoemen wat dat kinkje moet zijn geweest.
Ik werk op de automatische piloot. Klinkt als een relaxte manier om de dag te beginnen. Niet te veel hoeven nadenken, datgene doen wat ik moet doen, kopje koffie en door…
Maar soms, ineens, vliegt de situatie me aan en kan ik er niet tegen. Er baant zich dan een borreltje vanuit mijn tenen langzaam een weg naar boven. Ik verbeeld me dat ik mijn bloed door mijn aderen voel stromen en ik hoor de hartslag in mijn oren. Het borreltje laat zich niet makkelijk negeren. Ik weet niet waardoor het getriggerd wordt. Het is er ineens en maakt me baldadig.
Ik wil heel graag iets doen wat het slachtoffer even uit balans brengt. Een verpleegkundige handeling in een volstrekt onlogische volgorde uitvoeren of een keiharde boer laten. Even de boel goed door elkaar schudden. Zorgen dat er hier weer geleefd wordt, dat de bloemetjes buiten gezet worden en dat er mensen op tafel dansen.
Ik zal het borreltje wel nooit durven laten ontsnappen…

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

6 reacties On Borreltje

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer