Er hangen een gouden zes en een gouden nul op de voordeur.
Zestig.
Willy en Koos zijn zestig jaar getrouwd.
Maar Willy heeft geen idee.
Ze woont nog wel gewoon samen met Koos.
Maar dat gaat alles behalve gewoon.
Niets is nog gewoon.
Niets gaat zomaar vanzelf.
Koos is de hele dag druk met haar.
Ze staat niet vanzelf op.
Ze gaat niet vanzelf eten.
Ze weet niet vanzelf dat je de inleggers die in je onderbroek zitten niet in de wasmachine moet doen en dat je ze niet op de verwarming moet laten drogen.
Ze weet niet vanzelf dat ze zich moet wassen.
Ze weet niet vanzelf hoe ze koffie moet zetten.
En ze weet al helemaal niet vanzelf dat ze zestig jaar getrouwd is.
Ze weet wel wie Koos is.
Ze weet dat Koos haar man is, haar jeugdliefde, haar alles.
Ik druk op de bel. Koos doet open.
Hij ziet me staan met een bosje tulpen.
Ik geef hem de bloemen en feliciteer hem met zijn diamanten huwelijk.
“Ze weet van niks”, zegt hij, terwijl hij zijn ogen neerslaat.
Ik zucht.
“Kom, gaan we koffie drinken”, zeg ik.
“Met een gebakje”, zegt Koos.
7 reacties On Diamant
Mooi! Maar arme Koos????
Mooi . . .
Lief dat jij een kopje koffie meedrinkt.
En een lekker gebakje zal Willy ook wel lusten, misschien nog een tweede want ze wist het toch niet meer…
Wel feestelijk toch, met die tulpen en dat gebakje?
Ontroerend! En herkenbaar!
Triest dat n huwelijk op deze manier moet eindigen. Vooral voor de partner die het wel beseft.
Indrukwekkend verhaal weer !