In de schemerige slaapkamer ligt een man op bed. Op de grond naast het bed staat een teiltje met daarin een zak urine. De productie van afgelopen nacht. Ze liggen op mij te wachten.

Ik ga zitten op het krukje en vraag aan Henk hoe hij zich vandaag voelt.

“Ik lig de hele ochtend al te dubben of ik wil douchen of dat ik het een keertje oversla,” zegt hij met vermoeide stem.

Het douchen vergt veel energie en iedere dag is hij nadien ietsje meer moe.

“Zullen we gewoon naar de badkamer gaan?”, vraag ik. “Dan kijken we wel hoe het gaat.”

Henk knikt en beweegt traag zijn benen. Hij laat ze over de rand van het bed hangen. Hij hoopt dat zijn bovenlijf automatisch omhoog komt, als tuimelaar. Helaas.

Ik pak zijn arm en ondersteun hem in zijn rug. Hij zit.

Even bijkomen. Ik wacht geduldig met hem mee.

“Oké, gaan met die banaan,” zegt hij. Hij spreekt het moeizaam uit zonder de overtuiging die eigenlijk bij die uitspraak hoort. Ik glimlach. Henk heeft het niet in de gaten. Hij is te geconcentreerd bezig

Samen strompelen we naar de douche. In slakkentempo, van handgreep, naar handgreep.

Dan volgt het keuzemoment. Linksaf slaan voor de douche, rechtsaf voor de wastafel.

Hij slaat linksaf. Ik parkeer Henk aan een beugel in de badkamer. Ik zet de tuinstoel in de douche en draai de kraan open. Het water van de douche klettert luid op het plastic. Ik help Henk met uitkleden en begeleid hem naar de inmiddels warme, natte stoel.

Henk neemt voorzichtig en beheerst plaats, als een koning op zijn troon. Hij slaat zijn benen over elkaar en doet zijn ogen dicht. Vanaf nu is Henk er even niet. Hij geniet! Hij geniet van het water dat via zijn hoofd over zijn lichaam stroomt.

De regel ‘kort douchen’ gaat hier niet op. Hier geldt zo lang mogelijk douchen.