Achtbaan

Sinds een week is de trapleuning verdwenen. Aan de muur zit nu een wit buizenstelsel. Helemaal onderaan, ter hoogte van de tweede trede, hangt een stoeltje met donkerrode velours bekleding. 

Er waren vele gesprekken nodig, maar uiteindelijk stemden ze in. 

Voor haar hoefde het namelijk niet, voor hem al helemaal niet. 

Ze deden het voor de kinderen én voor ons. Omdat wij zeiden dat het veiliger zou zijn.

“Is uw man al beneden?”, vraag ik.

“Nee”, zegt ze, “ik denk dat hij nog op de badkamer is.”

Ik ga op het stoeltje van de lift zitten.

Ik duw de stuurknuppel naar voren en vertrek, tergend langzaam. 

De gordel laat ik achterwege.

Eenmaal boven loop ik naar de badkamer.

Berend is bijna klaar. Er hoeft alleen nog zalf op zijn rug.

“Zo,” zegt hij, als we klaar zijn. “Op naar de koffie.”

Ik zeg dat hij wel vast mag gaan, dat ik nog even de postoel zal legen en dat ik dan ook kom.

Als ik twee minuten later ook naar beneden wil gaan schrik ik. 

Het stoeltje van de lift hangt nog boven… 

Ik kijk omlaag.

Berend heeft zich langs het stoeltje dat in het trapgat hangt gewurmd en houdt zich bij gebrek aan trapleuning, vast aan de witte buizen. Behoedzaam zet hij zijn voeten op de smalle treden langs de binnenbocht. 

Hij is er bijna…

Levensgevaarlijk, zo’n traplift.

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

5 reacties On Achtbaan

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer