Er staan een paar verhuisdozen tegen de muur. De rest van de spullen is al weg, naar haar kinderen, naar de kringloop of naar de stort. 

Op tafel liggen de puffs en de pillen voor vandaag. Geen boeken, geen kranten, geen roddelbladen. 

De vensterbank is leeg, de planten zijn weg.

Ze zit in haar stoel.

Ik zit op het bijzettafeltje, ook alle stoelen zijn weg.

“Hoe vaak bent u al verhuisd?”, vraag ik terwijl ik in mijn koffie roer.

“Poeh, nou, ik denk een keer of acht,” zegt ze. “Maar dit is echt de laatste keer. Hoewel, dat dacht ik twaalf jaar geleden ook. Toen verhuisde ik samen met mijn man naar deze bungalow.” 

Ze had echt gedacht dat ze het hier wel zou redden, ook in haar eentje. 

Maar dat blijkt niet waar.  

Ze heeft meer hulp nodig dan wij kunnen geven. 

En dus is dit mijn laatste keer koffie met haar.

Haar zoons komen zo voor het zware werk.

Als een-na-laatste laden ze moeder in de auto en als allerlaatste haar stoel.

Die stoel zullen ze als eerste weer uitladen en samen met moeder neerzitten in haar kamer in het verpleeghuis.

“Vindt u het vervelend dat u vandaag zelf helemaal niets kunt doen?”, vraag ik, terwijl ik de stapel dozen wat strakker tegen de muur duw.

Ze kijkt me verbaasd aan.

“Vervelend?”, zegt ze. “Ik vind het juist heerlijk.” 

Ik lach.

Ik ga haar missen.