Hans doet de deur voor me open. Hij kijkt verrast.
“Ohhh, is het dinsdag?”
Vervolgens draait hij zich om en loopt houterig terug de gang door naar de woonkamer.
Ik loop achter hem aan, in stilte. Hans heeft al zijn aandacht nodig bij het lopen.
In de woonkamer staat de tv aan.
Ik hoor gekreun…
Mijn blik wordt naar de televisie getrokken…
Waar ik word geconfronteerd met deinende borsten en grote piemels.
Er schiet van alles door mijn hoofd. Moet ik boos worden? Verontwaardigd zijn? Moet ik de tv uitzetten?
Negeren lijkt de beste optie.
Hans is inmiddels in de keuken. Hij heeft niets in de gaten. Hij is vergeten wat hij keek.
Ik doe mijn stinkende best dat ook te vergeten en probeer zo normaal mogelijk te doen.
Vloeistof controleren, vloeistof optrekken, luchtbellen wegtikken en injecteren in de bovenarm. Intussen babbel ik wat over de kat van de buren.
In de verte gekreun en gehijg…
“Zo, klaar,” zeg ik.
Hans loopt terug naar de woonkamer, naar zijn leunstoel.
Ik loop achter hem en ga direct door naar de voordeur.
Ik wil hier zo snel mogelijk weg.
Weg van de deinende borsten.
8 reacties On Borsten
Ha ha ha ha…. maar eigenlijk… ah…. vreselijk. Niet weg te poetsen van je netvlies.
Ongemakkelijke situatie haha
Je hebt je er goed uit gered, gelukkig alleen een injectie…
Misschien wordt het iets minder vreselijk als je bedenkt dat heel veel gezonde (nou ja, gezonde?) mannen hier ook naar kijken?
Hij zal geen associaties met jou hebben met deinende borsten moet je maar denken ????????
‘Zo klaar’ krijgt toch wel een wat andere lading ????????
Hahaha, prachtig beschreven! Zie hem zo voor me….
oh dear. negeren beste reactie. wel moeilijk.