Ik ben gepokt en gemazeld in de zorg. Ik ben niet vaak zenuwachtig voor een bezoekje aan een cliënt. Vandaag wel. Ik heb er zelfs slecht van geslapen.
Maar er is geen ontkomen aan en ik wil er ook niet aan ontkomen.
Ik rij haar huis voorbij en parkeer een eindje verderop. Ik wil niet dat ze weten dat ik er al ben.
Ik heb even tijd nodig.
Naast mij op de passagiersstoel ligt een zonnebloem. Vannacht leek het een goed idee om een bloem mee te nemen. Dat het makkelijker zou zijn om binnen te komen met iets in mijn handen. Nu twijfel ik daarover en vraag ik me af of het wel gepast is.
Dan is het zover.
Ik sleur mezelf de auto uit, neem de bloem mee en bel aan.
Ik voel mijn eigen hartslag.
Frank, haar zoon, doet open. Hij ziet er moe uit. Ik glimlach moeizaam.
“Tja…” zegt hij, terwijl hij voor me uit loopt. “Zal ik je maar even alleen laten met mama?”
Hij laat me de kleine kamer in gaan.
Daar ligt ze, in een berg kussens. In de deuropening blijf ik staan. Haar ogen gaan open.
“Fijn dat je er bent,” zegt ze zacht.
Ik knik.
Langzaam loop ik naar haar toe, geef haar mijn bloem en omhels haar.
En dan beginnen we aan de laatste keer zorg…
10 reacties On Zonnebloem
Heftig maar ook mooi dat je dit mag doen!
Dag Anne,
Prachtig omschreven. En zo herkenbaar.
Groet Wilma
Mooi die bloem.
Aandoenlijk
Ben steeds op zoek naar de juiste woorden om te zeggen hoe geweldig ik je blogs vind. Bij gebrek daar aan, zeg ik dan niets.
Tijd om dat te doorbreken….. ik vind je verhalen prachtig! Ze raken me keer op keer!
Ik sluit me aan bij Yvonne. Wederom prachtig. Buufje
Ohh Anne, heftig ????
Heftig Anne
En ook al werk ik niet in de zorg, dit zijn zo’n pakkende verhalen,
heel mooi en duidelijk geschreven. Je ziet de situatie iedere keer zo voor je.
Bedankt daarvoor!
en de hele dag loop je met haar in je hoofd …. sterkte,
wat een lief idee om een zonnebloem mee te brengen, woorden zijn dan niet nodig …
snap het. heb er alleen geen woorden voor. wie wel?