Doormodderen

Twee oude mensen, 63 jaar getrouwd. Ik bel aan. Eén keer… twee keer… lang. Dan achterom. Met mijn voorhoofd leun ik iets tegen het keukenraam, terwijl mijn handen een kommetje om mijn ogen vormen om naar binnen te gluren. Niets.

Terug naar de bel waar ik ongemanierd lang op druk. En dan eindelijk zie ik beweging achter het geribbelde glas van de voordeur.

Een oude man op blote voeten doet open. Hij is gehuld in een donkerblauw met groen geruite kamerjas die gevaarlijk open hangt. Hij heeft stoppels op zijn kin, draagt een mistige bril en beweegt traag.Ik zie in zijn ogen dat hij werkelijk geen idee heeft wat ik kom doen. Blijkbaar voelt het vertrouwd, want hij laat me probleemloos binnen. Iedere keer ben ik opgelucht wanneer deze horde genomen is.

De man sjokt terug naar de bank. Het is kil in huis. Op de salontafel een kopje thee dat er al even staat en een half opgegeten boterham met uitgedroogde kaas.

Ik vraag aan de man waar zijn vrouw is. Er komt niet echt een reactie. Ik vermoed dat ze nog in bed ligt. Wanneer ik naar de slaapkamer loop, zie ik haar vanuit mijn ooghoek. Ze zit op de grond in de badkamer, tussen het toilet en de verwarming. Geen spoor van angst of paniek.

“Fijn dat je er bent. Ik kan niet overeind komen,” zegt ze gelaten.

Ik heb geen idee hoe lang ze daar al zit. Zij kan het me niet vertellen en hij al helemaal niet.

Ik reik haar mijn hand en ik probeer zo helder mogelijk instructies te geven om weer op de been te komen. Eerst op de knieën en dan heel voorzichtig op een stoel.

Ik zucht. Deze zoveelste val en weer niets gebroken.

Had ze maar wat gebroken…

Dit kan zo niet langer, al maanden niet. Maar wie zet de stap die genomen moet worden? Wie durft? Zelf kunnen ze het niet meer.

Kinderen blijven hopen dat pa en ma vredig in hun slaap overlijden. Ze hebben er de leeftijd voor. En mocht dat niet gebeuren dat er gauw ergens een tweepersoons appartement voor hen vrijkomt. Dat ze samen kunnen blijven. De indicatie hebben ze immers netjes op zak.

Ik weet dat die kans bedroevend klein is en dus modderen wij dapper door. Regelmatig vraag ik me af of onze zorg voor hen niet gruwelijk tekort schiet.


blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

9 reacties On Doormodderen

  • Bedroevend. Er moet kennelijk eerst iets gebeuren….
    Ze verdienen een mooi laatste plekje samen, waar er zorg is gedurende de dag.
    Ik hoop dat iemand voor hen het voortouw neemt.
    Zo kan het niet langer …….

  • Hoi, beter voorbeeld dan gisteravond op TV

  • Mooi beschreven Anne. Schrijnend, en zo vaak voorkomend.
    Wie neemt het voortouw…….alleen de kinderen kunnen dat. En zolang zij menen dat de volmaakte dood vanzelf wel een keer komt, gebeurt er niets in deze situaties.
    En wij zullen in de toekomst steeds meer van dit soort gevallen tegenkomen en machteloos aan de kant staan en brandjes blussen.

  • Bernadette van de Pol

    Schrijnend dat je in je laatste levensfase dit moet meemaken en met hen zovele eenzame ouderen. Deze mensen verdienen beter aan het einde van hun leven wanneer je steeds meer inlevert. Ook al zouden we op zo’n moment meer willen, we kunnen alleen maar toekijken en hopen dat de situatie voor hen spoedig verbetert en ze nog een waardige oude dag mee mogen maken. Met in de toekomst een toename van het aantal ouderen en een tekort aan zorgpersoneel vrees ik het ergste …

    Met dank Anne voor je treffende beschrijvingen van wat je in de praktijk tegenkomt. Fijn dat we de mensen nog kunnen bezoeken, wat hebben we toch een mooi vak gekozen.

  • Wat triest dat deze mensen zo leven, ze verdienen zoveel beter. Mooi hoe je de situatie beschrijft, ik zie het allemaal voor me.

  • Beste Anne,
    Ik heb wat vragen:
    Is dit echtpaar zorgmijdend?
    Is de personenalarmering al aangeboden/besproken?
    Hoe vaak komt er iemand bij hen aan de deur? Zeker wijkverpleging, kinderen,….
    Is er ritme op te bouwen dat ook anderen bv 1x per week aanbellen, met hen koffie drinken. Zoals bv vrijwilliger Zonnebloem, buur vrouw/man, kerk? of andere vereniging waar ze vroeger aan deelnamen.
    Of bv van Saar aan huis of van Andere handen.
    Mogelijk is het aantal dagdelen dat ze alleen (maar) samen zijn zo te verminderen.

    • Dag Willie,
      De zorg voor dit echtpaar is helemaal dichtgetimmerd met al wat mogelijk is extramuraal Dagelijks thuiszorg, dagbesteding, home instead, ondersteuning maaltijden, alarmering, etc. Het is echter niet genoeg. Deze mensen hebben 24/7 zorg in de nabijheid nodig, want wat heb je aan een alarm als je vergeet dat je dat ding om hebt.
      Er zijn maar weinig geschikte plaatsen voor dit soort echtparen. Zeker wanneer dat echtpaar zelf helemaal nog niet weg wil, want het gaat immers nog best… Hoe sterk moet je als kinderen dan zijn om knopen door te hakken.
      Tja en wat is goed…

  • Wij hebben geen kinderen. Ik vrees mrt grote vreze voor onze toekomst.

  • indra hardjosusono

    Hoog hoger hoogst complexe problematiek in de thuiszorg.

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer