Ik ga naar binnen via de achterdeur, die de laatste jaren alleen nog maar gebruikt wordt door de zoon en door de mensen van de zorg. Vrienden en buren van vroeger leven niet meer. 

“De buurt is veranderd,” vertelde Geert ooit. “Achterdeuren staan niet meer open.” 

Ik loop de bijkeuken door, klop op de keukendeur. Zonder op een reactie te wachten ga ik naar binnen.

Geert zit in de warme keuken aan tafel, gebogen over de krant, en kijkt op. 

Normaal begroet Geert me altijd met een glimlach en mag ik een ferme handdruk ontvangen.

Vandaag niet. 

Vandaag doet Geert een poging mij een elleboog te geven. Dat blijkt niet eenvoudig in een rolstoel.

Ik gniffel, want het ziet er volstrekt onnatuurlijk uit, een 91-jarige die me een elleboog geeft.

“Het is toch wat,” zegt Geert, “die corona…” 

Ik pak de vitamine B12 uit de koelkast en spuit en naalden uit het lichtgroene keukenkastje met schuifdeurtjes. Vervolgens ga ik bij Geert aan tafel zitten. Hij schenkt sterk geurende koffie uit de thermoskan in het kopje dat al op me staat te wachten. 

“De één zegt dit, de ander dat,” zegt Geert. 

“Ik vind het ook heel ingewikkeld,” zeg ik, “maar ik hou wel een beetje mijn hart vast voor alle oude en kwetsbare mensen.”

“Ach,” zegt Geert gelaten. “Ik niet. Ik vind het wel mooi geweest.”

“Maar ik denk dat de kans niet zo groot is dat ik het krijg,“ gaat hij verder.

“Ik kom nergens meer, ook niet in Noord-Brabant.”