Afgelopen maandag maakte mijn collega Jolanda officieel bekend dat het moment daar is. De grens aan zorg is bereikt. 

Er zijn ratten!

Vele malen ging ik naar Cor en Anton, twee zwakbegaafde broers, vermoedelijk. Ze stammen uit een tijd dat dat niet getest werd.

Ze zijn na het overlijden van hun ouders in het huis blijven wonen. Een boerderij die een eindje van de weg ligt en sinds de dood van hun ouders langzaam maar zeker in verval is geraakt. 

Er zit geen verf meer op de kozijnen. Dat wat kapot gaat wordt niet gemaakt. Ze gooien nooit iets weg en maken zelden iets schoon. Het huis wordt steeds voller, steeds vuiler, steeds minder menswaardig. 

En wij zien het gebeuren.

Al jarenlang probeert mijn collega Jolanda om Cor en Anton in beweging te krijgen. Ze heeft alles en iedereen benaderd voor hulp. En alles en iedereen werd door Cor en Anton afgewezen. Zelfs de huisarts kreeg geen voet aan de grond. 

Cor en Anton kunnen het zelf.

Maar Cor en Anton kunnen het niet zelf.

Al die jaren hebben wij ons afgevraagd hoe ver wij zullen gaan. Onze grens is lang geleden al bereikt. En toch gaan we door. 

Waarom?

Wat als wij onze zorg voor Anton stoppen? Wie komt dan dagelijks om de pillen te geven? Wie houdt er dan een oogje in het zeil? Hoe moet het dan verder met hun? Ze vertrouwen ons.

Nu is het zover. Jolanda heeft Cor en Anton meegedeeld dat ze binnen een week moeten beginnen met opruimen en schoonmaken. Ze heeft zelfs aangeboden hierbij te helpen. Lukt ze dat niet, dan stoppen wij onze zorg.

Wij weten allemaal dat het niet gaat lukken…

Vandaag moet ik naar ze toe en ik ben een beetje bang. 

Vanaf het moment dat ik uit auto stap scan ik mijn omgeving. Hoor ik geritsel? Zie ik iets bewegen? Mijn hartslag is verhoogd. Ik wil hier alleen maar zo snel mogelijk weg.

Mijn grens aan zorg is bereikt.