Alleen even een handtekening halen. Half vijf. Tien minuten heen, kort gesprekje, handtekening, tien minuten terug.

Efficiënt gewerkt. In een paar uurtjes tijd heb ik glashelder geformuleerd waar mijn mevrouw behoefte aan heeft.

Ik klop mezelf stiekem alvast een beetje op de borst. Optimaal gebruik gemaakt van mijn netwerk in zorgland. Regels en wetten van de gemeente handig omzeild. Het keukentafelgesprek blijft mijn mevrouw bespaard. Geen onnodige poespas, geen veelheid aan goedbedoelende hulpverleners, geen onrust en bovenal tijdswinst.

Ik voel een lichte triomf. Geen 6 tot 8 weken wachten op een reeds door mijzelf voorgestelde uitslag. Directe actie. De koe bij de horens… Daar hou ik van.

Alleen nog even een handtekening halen. 

Goed gemutst en zeer voldaan stap ik in mijn auto. Het weer doet hard zijn best aan te sluiten bij mijn gemoedstoestand. De zon schijnt. De bomen hebben jonge, frisgroene bladeren, kleurtype Granny Smith. Deze aanblik versterkt mijn toch al goede humeur.

Ik bereik het huis van mijn mevrouw. In haar tuin zie ik een prachtige boom, vol met bloesem. Zo’n boom met een diepbruine, gekronkelde stam, die er enorm oud uitziet. De stam oogt veel te bejaard voor de roze bloemen.

Ik bedenk dat er eigenlijk een houten schommel aan een van de dikke takken zou moeten hangen. Ik loop verder over het tuinpad. Het leidt me over het wat verwaarloosde gazon en heeft als eindbestemming de voordeur. Ik bel aan. 

Het duurt even, maar dan doet mijn mevrouw open. Ze herkent me niet. Ik introduceer mezelf voor de zoveelste keer. Mijn mevrouw kijkt me enigszins leeg aan. Ik heb geen idee of ze weet wie ik ben. Toch laat ze me allervriendelijkst binnen.

Ze gaat me voor en loopt de keuken in. Het is er te warm en te vol. Ik ruik dat er zojuist iets op het fornuis heeft staan pruttelen, maar wat? Ze wijst naar een ouderwetse keukenstoel en vraagt of ik koffie wil. Ik weiger beleefd. Ik leg omslachtig en verontschuldigend uit dat ik daar nu geen tijd voor heb. Ik denk een spoor van teleurstelling op haar gezicht te herkennen.

Ik probeer mijn afwijzing van koffie te rechtvaardigen door op te sommen wat ik allemaal voor haar gedaan heb vandaag. Dat alle door mij bedachte acties erop gericht zijn om haar leven weer wat fijner te maken, zinvoller, leuker zelfs. En dat het vast aangenaam voor haar is om wat meer onder de mensen te zijn. Dat ze zich daardoor zeker wat minder eenzaam zal voelen. 

Als klap op de vuurpijl benadruk ik dat haar kinderen vierkant achter me staan. En oh ja, ik zal uiteraard niets doen wat ze niet wil.

Naarmate ik meer argumenten opsom, zie ik de vertwijfeling op haar gezicht toenemen. Haar blik wordt steeds standvastiger. Ik realiseer me dat ik haar kwijt ben. Onderweg verloren.

Vanaf het moment dat ik de koffie weigerde, begon de afdruk van haar hakken steeds dieper in het zand af te tekenen. Ik negeer de signalen die ze heel duidelijk uitzendt. Het enige wat mijn mevrouw nog hoeft te doen is even haar handtekening zetten. 

Ze weigert.