De afspraak is dat we vijf minuten voor we verwachten bij haar te zijn even bellen, zodat ze Freddie, de Jack Russell, in de bench kan doen.
Mevrouw Goossens is dol op haar hond en Freddie is dol op ons. Zó dol dat hij ons belemmert in onze zorg voor haar.
Ik zoek haar nummer in mijn telefoon en bel.
Ze neemt niet op.
Vreemd.
Ze neemt altijd op. Ze is altijd thuis. En als ze even naar de wc moet, neemt ze haar telefoon mee op haar rollator.
Ik probeer het nog een keer en laat de telefoon helemaal uitrinkelen.
Weer niets.
Dit is niet goed.
Ik voel dat mijn hartslag versnelt.
Ik start mijn auto en scheur naar het huis van mevrouw Goossens.
Alle scenario’s schieten door mijn hoofd, ook het ergste scenario.
Ik parkeer mijn auto op de oprit, stap uit en loop richting de achterdeur.
Hoe dichter ik bij die deur kom, hoe langzamer ik loop.
Ik twijfel.
Durf ik dit wel? Had ik eerst een collega moeten bellen? Moet ik haar zoon informeren?
Het is stil.
Ongewoon stil.
Zou ze dan toch weg zijn met Freddie?
Ik neem een grote teug lucht en duw langzaam de klink omlaag.
De deur gaat gemakkelijk open. Voorzichtig stap ik de bijkeuken in.
Dan komt ineens Freddie op me af. Hij blaft niet en springt niet op.
Ik loop zachtjes door naar de woonkamer.
De deur is open…
Langzaam steek ik mijn hoofd om de hoek en dan zie ik haar zitten, in haar stoel.
Ze is dood.
6 reacties On Jack Russell
Och Anne, wat een verdrietige ervaring.
???????? sneu
Ach, wat vreselijk. Wel een mooie dood, toch?
Zo mooi, hoe je ook dit weer op jouw manier op “papier” zet.
Och Anne, toch. Soms wéét je het al bijna, denk ik. Dat punt bij ‘dit is niet goed’.
Mooi opgeschreven!
Wat heb je het weten dat er “iets”niet goed is mooi verwoord Anne.