Het is donker en het miezert.

Ik parkeer mijn auto op een lege plek voor het enige huis in de straat zonder lampjes.

Ik kijk naar het huis en sinds ik het weet, drukt het op me.

Dit huis. 

Anders dan de andere huizen. 

De gordijnen laten geen streepje licht door. 

Er staat geen kerstboom in de tuin.

Donker en stil.

Dan zucht ik een keer diep en stap de auto uit.

Buiten trek ik mijn capuchon wat verder over mijn hoofd, steek de straat schuin over richting een twee-onder-een-kap met een groot verlicht rendier op het gras.

Ik bel aan en de Jingle bells schallen door de gang.

Thea doet open.

‘Kom gauw binnen…’, zegt ze en samen lopen we naar de keuken.

Nick zit aan tafel met de insulinepen en het bloedsuikerapparaat voor hem op tafel. 

‘Hoe is het?’, vraag ik.

Nick kijkt me aan.

‘Ach’, zegt hij. ´Het houdt me zo bezig… Ik denk de hele dag aan niets anders.. Zo jong nog…´

Ik knik langzaam.

‘Hij houdt iedereen buiten de deur. Maar hoe moet dat straks, als zij er niet meer is? Hij kan dat toch niet alleen. Met die meisjes…’

Nick kijkt me met droevige ogen aan.

Ik ken zijn buurvrouw niet. 

Ik ken zijn buurman niet. 

En ik ken de meisjes niet.

Maar ik wéét het wel.

Iedere keer als ik bij Thea en Nick parkeer word ik een beetje akelig van dat donkere huis in deze straat. 

Van al het verdriet achter die voordeur.

Wanneer ik wegrijd tel ik heel hard mijn zegeningen