Ze had een fijn en goed gevuld leven. Ze had haar leesclub, haar vrijwilligerswerk en haar uitjes met vriendinnen. Ondanks dat ze al op leeftijd was, had ze volledig zelf de regie over haar leven.
Een maand of wat geleden bleek het ineens helemaal mis met haar. Ze voelde zich al een tijdje niet zo lekker. Ze was wat moe, maar kanker…? Die boodschap kwam vreselijk onverwacht.
Wat ze ook niet had verwacht, was dat met de diagnose kanker direct ook de diagnose hulpbehoevend was gesteld.
Ineens stonden haar liefdevolle zussen dagelijks op de stoep en gingen ze zich enorm bemoeien met de vraag of ze wel goed at. Ze namen soms zelfs Tupperware bakjes met eten mee.
Ineens vonden vriendinnen dat wat hulp bij de lichamelijke verzorging goed voor haar zou zijn. Ze leek namelijk wat wiebelig op de been en bovendien kon ze haar beperkte energie beter sparen voor leuke dingen, zo redeneerden ze.
En ineens gaven de buren van links en rechts aan dat ze hen altijd kon bellen, ook ‘s nachts.
Ze was dankbaar voor al die lieve actie. Ze accepteerde het allemaal.
Ze stond zonder morren toe dat ze hulp kreeg bij het douchen en dat de pillen aangeleverd werden in een losse zakjes. Ze hoefde alleen nog maar het juiste zakje open te scheuren. Daarmee hoefde ze ook niet bang te zijn dat ze een fout maakte. De huisarts had dat geregeld. Het bleek service van de apotheek waar ze voorheen geen weet van had.
Heel gemakkelijk allemaal, te gemakkelijk…
Dat bleek.
Toen ik vanochtend de keuken binnenkwam zat ze niet lijdzaam op me te wachten in haar duster van zacht roze fleece. Nee, ze was piekfijn aangekleed. Een kokerrok met een fraaie blouse en daarop een stijlvol vest. Glanspanty’s en schoenen met een hakje. Haren mooi gekapt, oogschaduw en een vleugje lippenstift. “Vanaf vandaag wil ik geen patiënt meer zijn,” zei ze. “Hoeveel moeite me dat ook kost.”
4 reacties On Lippenstift
Mooi!!!
Echt een eye opener ????
Wederom mooi beschreven realiteit!
Wat een sterke dame; gedachten zijn krachten! En weer zo mooi geschreven Anne!