Gewapend met een dossier en een doos handschoenen gaat Rina op pad.
Op kantoor is haar ingefluisterd dat mevrouw De Graaf waarschijnlijk geen hulp wil. Dat ze vindt dat ze het allemaal nog prima zelf kan, maar dat haar dochter daar anders over denkt.
‘Probeer maar of ze je binnen laat en of het lukt om haar te helpen met douchen. Je zult van goede huize moeten komen om de klus te klaren.’
Rina parkeert op de grijze parkeerplaats van het appartementencomplex en loopt naar de centrale deur met ernaast een heleboel bellen.
Ze drukt op de bel, geen naam, alleen een nummer.
‘Hallo?’
‘Ja hallo. Ik ben Rina. Ik ben van de thuiszorg.’
‘Thuiszorg? Ik heb helemaal geen thuiszorg.’
‘Ik kom vandaag voor het eerst om u te helpen.’
‘Huh? Mij helpen? Ik heb helemaal geen hulp nodig. Kom maar even boven.’
De schuifdeuren gaan open.
De eerste horde is genomen.
Rina loopt de betonnen treden van het trappenhuis op.
Derde verdieping, linksaf, vierde appartement.
Mevrouw De Graaf staat in de deuropening te wachten.
‘Dag, ik ben Rina,’ zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt.
Mevrouw De Graaf schudt haar de hand.
‘Annie. Maar wat kom je nou precies doen?’
‘Nou, vindt u het goed als we binnen praten?’
Annie doet een paar stappen naar achteren.
Rina volgt.
‘Uw dochter heeft contact met ons opgenomen. Ze wil graag dat wij u gaan helpen met douchen. Ze is bang dat u valt.’
‘Oh, maar dat is helemaal niet nodig. Ik kan het nog prima zelf.’
‘Ja, maar mocht u vallen en een heup breken dan bent u nog veel verder van huis.’
‘Nou, ik heb beugels in de douche en ik sta nog heel stevig op mijn benen. Ik ben nog nooit gevallen.’
‘En dat is precies wat we zo willen houden. Het is voor mij een kleine moeite en zo gepiept.’
‘Ik vind het echt onzin. En echt niet nodig…’
‘Ach Annie, als u uw dochter er nou een groot plezier mee doet. Het kan toch geen kwaad.’
‘Nou, uh ja, uh, nou vooruit dan maar…’
Annie loopt verder de gang in en Rina volgt haar richting de badkamer.
Intussen scannen Rina’s ogen het appartement.
Het huis is keurig aan kant.
De wasmachine draait en de geur van draadjesvlees komt uit de keuken.
Het huis is niet wat ze verwachtte.
Een klein uur later en een kopje koffie verder verlaat Rina het huis.
In de auto legt ze de ondertekende zorgovereenkomst op de passagiersstoel en kijkt in haar agenda om te zien naar wie ze nu moet.
Dan schrikt ze…
Het adres van Annie…
Huisnummer 24, niet 26!
(Niet alleen de Blogzuster maakt bijzondere dingen mee. Haar collega’s ook. Geniet van je welverdiende pensioen, Rina.)
7 reacties On Nummer 26
Haha, goed verhaal, vroeger bij de Kruisvereniging van collega ook zoiets meegemaakt 😂
Mijn collega is ook wel meer dan eens bij de verkeerde binnen gestapt, hilarisch!
Mooi verhaal Anne en het is mijn vaker overkomen.
Maar jij kent mij wel en snapt het dan ook.
🤣zo heb ik al eens steunkousen bij iemand uit gedaan (was in zorg bij andere organisatie🤗)
Leuk verhaal.
hilarisch !!!
Weer mooi geschreven Anne! Ben ik nu de enige die benieuwd is hoe het er bij nummer 24 achter de voordeur uitzag 😉