Dat wat iedereen om hen heen vreesde is sinds gisteren werkelijkheid.
Het kwam toch nog onverwacht.
Er waren twee scenario’s.
Hij of zij.
De lamme of de blinde.
Hij dacht aan alles wat zij vergat.
Zij deed alles wat hij fysiek niet meer kon.
Iedereen wist dat dit niet veel langer goed zou gaan.
Toch schrokken we toen het daadwerkelijk gebeurde.
Toen hij overleed.
Vandaag ga ik naar haar toe.
Ik zie er een beetje tegenop.
Niet te weten hoe ik haar aan ga treffen.
Of hoe ik haar kan helpen.
De centrale deur van het appartementencomplex gaat open.
De vrouw die naar buiten komt, kent me en laat me binnen.
Ik loop de trap op.
Nummer 67.
De voordeur staat op een kier.
Ik klop zachtjes en loop door naar de woonkamer.
De deur naar de woonkamer staat ook een stukje open.
Ik kijk naar binnen.
Schrik.
Daar zit ze.
Op een stoel naast de kist.
Dat had ik even niet meegekregen.
Hij is thuis.
5 reacties On Nummer 67
ahhh, wel lief!
❤️
Mooi toch !
zo mooi sober beschreven
Mooi! Er staat geen woord teveel in dit stukje. Daarom geeft het veel te denken.