Even geduld A.U.B. Het staat met dwingende letters op het briefje dat bij de bel hangt.

En inderdaad, het duurt lang voor de zoemer gaat en ik de deur kan openen.

Ik ga naar binnen en neem de trap naar de derde verdieping met twee treden tegelijk.

De voordeur staat op een kiertje.

‘Hé Margot’, roep ik en ik slinger mijn vest over de kapstok.

Ik zie haar nog net de slaapkamer in verdwijnen.

Op blote voeten.

Ze leunt met haar ellebogen op de handvatten van de rollator.

Gebukt onder haar eigen gewicht.

Dikke witte onderbenen steken onder de jurk uit.

De jurk hangt voor lager dan achter.

Halverwege het bed stopt ze, ze draait de rollator een kwartslag en schuifelt een stukje terug, tot ze met haar kuiten het matras raakt.

Ze zet de rollator op de rem en laat zich met een ferme kreun op bed ploffen.

‘Zo, ik zit.’

Ze zucht een keer diep en kijkt dan op.

Lacht naar me.

‘Ik hoorde van Ingrid dat het gelukt is, de Roparun. Ik ben zo trots op je.`

Mijn mondhoeken krullen omhoog.

´Dank je wel. Het was zo bijzonder om mee te maken…´

Het blijft even stil.

Ik kijk naar haar, naar hoe ze daar zit. 

Groot en zwaar.

Nog geen zeventig jaar en uitgeput op de bedrand

Niet in staat om voor zichzelf te zorgen. 

‘Maar hoe gaat het eigenlijk met jou? Met jouw voornemen, jouw ommetjes?’, vraag ik.

Margot lacht wat verlegen naar me.

‘Eigenlijk wel goed. Ik heb iedere dag een paar keer een stukje gelopen. Nog niet ver hoor, maar ik heb geen dag overgeslagen. Ik heb al heel wat punten verdiend, misschien al wel bijna een medaille.’

Ik lach.

‘Oh, wat goed van je. Ik ben ook trots op jou,’ zeg ik plechtig.

‘Straks maken we sámen een ommetje.’

:

Wil jij net als Margot fitter en vitaler worden, maar vind je het moeilijk om eraan te beginnen?

Klik hier voor dé wandelapp die jou in beweging brengt.