Snelle Jelle

Meestal ga ik op sneakers.

Soms op hakken, niet te hoog.

Vandaag ga ik op hardloopschoenen.

Het is nog vroeg als ik naar Wijchen rij en mijn auto op de vrijwel lege parkeerplaats van de Jumbo zet. Ik sluit de auto af en frummel de sleutel in het zakje van mijn hardloopbroek.

In een kleine rugzak zitten een bidon met sportdrank, een banaan, een Snelle Jelle en mijn werktelefoon.

Het is ruim twee kilometer rennen van de Jumbo naar Anneke op de Buizerdstraat.

Een beetje hijgend klop ik op het raam en loop via de achterdeur door naar binnen. 

Anneke zit aan de keukentafel.

‘Hoe ging het?,’ vraagt ze en ze schenkt een grote mok koffie voor me in.

Terwijl ik haar insulinespuit klaarmaak, vertel ik haar over vandaag, over mijn af te leggen parcours. Als ik even later de insuline heb toegediend en mijn koffie op is, ren ik de deur weer uit. 

‘Succes,’ roept Anneke vanuit de deuropening..

Ik kijk om, zwaai en ren de Buizerdstraat uit, de kortste route naar de Schoolstraat.

Mijn horloge geeft aan dat het 0.9 kilometer was.

Aangekomen bij het huis van meneer Dijkmans neem ik even de tijd om op adem te komen en druk dan op de bel. 

Hij doet open in zijn ochtendjas. Zijn haar zit rommelig.

Hij lijkt het niet vreemd te vinden dat ik hier zwetend op de stoep sta, in sportkleding, niet in mijn blauwe Buurtzorg-poloshirt.

Ik leg hem uit waarom ik vandaag te voet ben gekomen. Dat ik oefen voor een evenement, voor een goed doel, voor mensen met kanker.

Meneer Dijkmans knikt en lijkt het net als gisteren te begrijpen. 

Hij zal het, net als gisteren, weer vergeten. 

Ik help Meneer Dijkmans met aankleden en zijn pillen en vervolg daarna mijn route.

Op naar Chris.

De afstand van meneer Dijkmans naar Chris blijkt groter dan gedacht, geen twee maar bijna vier kilometer.

Nog voor ik op de bel kan drukken, vliegt de voordeur open.

‘Oh je bent er eindelijk. Ik was zo bang dat er onderweg iets was gebeurd. Ga gauw zitten dan krijg je wat te drinken.’

Chris is vaak bezorgd. Om mij en om de rest van de wereld.

Wanneer ik na de zorg weer wil vertrekken, pakt ze mijn hand.

‘Doe je voorzichtig? Ik zal voor je bidden.’

Ik glimlach naar haar en knik zacht.

En zo vervolg ik mijn route, acht cliënten, vijftien kilometer.

Een bijzondere route voor mij, maar ook voor hen.

Morgen hebben zeven cliënten een mooi verhaal, want de zuster van de vorige dag kwam hardlopend. Voor het goede doel. Voor de Roparun!

Alleen meneer Dijkmans niet. 

Hij is het vergeten.

[

Wil je de Blogzuster sponsoren? Ga naar https://roparun.nl/nl/teams/alle-teams/#/teams/189

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

6 reacties On Snelle Jelle

  • Mooi verhaal weer.
    En ja… we hebben het terug gehoord. Vol bewondering voor je. Zelfs een mevrouw die aan mij vroeg of ik vandaag weer rennend was gekomen ????

  • Weer een heel mooi verhaal. Ik heb bewondering voor wat je doet in je werk, hoe je erover schrijft en dat je je nu ook nog eens even in gaat zetten voor de strijd tegen kanker!

  • Hendrika J. Römelingh

    Sorry, ik wil alleen maar lezen. Kan je je daarmee verenigen? Ik vind het wel een mooi doel. Maar vooral denk ik dat het mogelijk vooral goed is voor jezelf, dat lopen, tenminste…. ? Ik zou het je niet na kunnen doen. Mijn plannetje van gisteren voor vandaag wilde al niet slagen. Hoe dan ook succes.

  • Geweldig geschreven, geweldige missie

  • Goed bezig!!! wat gezellig zo werken en effe andere praat ! zo leuk dat die mensen je dan weer zo ontvangen met een bakkie!! Ik vind het al leuk om te lezen,

  • Lekker twee vliegen in 1 klap. We gaan hopelijk lekker knallen. En ook veel gezelligheid hebben onderweg.

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer