Huizen van grijze bakstenen en amper groen in de wijk. De straten zijn recht en hebben geen namen, maar nummers. De wijk stemt mij droevig en biedt me geen troost.
De vrouw waar ik naartoe ga, past in dit beeld. Het schijnt dat ze vroeger heel anders was. Jammer dat ik dat niet weet. Ik moet het met verhalen doen. Ik ken haar alleen zoals ze nu is, apathisch en passief, zittend op de bank.
Als de tv aanstaat kijkt ze tv. Als de tv niet aanstaat, kijkt ze niet. Ze zal hem nooit zelf aanzetten.
Zelfs haar gezichtsuitdrukking is passief. Nooit blij, nooit boos, altijd neutraal…
Tot vandaag. Vandaag is de dag dat het thuis niet meer gaat. De dag waarvan hij en ik wisten dat deze vroeg of laat zou aanbreken.
Wij dachten dat zij het ook wist. Ze had er zelfs mee ingestemd.
Nu lijkt het of alle gesprekken over wat-als-het-thuis-niet-meer-gaat, niet zijn gevoerd. Ze is compleet overdonderd. Wanhoop spat van haar gezicht.
Ze snapt het niet.
“Ik heb toch niets verkeerd gedaan?”
Stilte…
Ze kijkt hoopvol naar mij en weer terug naar haar man. Onbegrip in haar ogen.
Ze begrijpt niet dat het thuis niet meer gaat, dat hij het niet meer aankan. Ze heeft geen weet van de last die ze op zijn schouders legt. Geen weet van de haar nachtelijke onrust. Geen weet van haar allesoverheersende passiviteit. Geen weet van haar onwetendheid.
Hij staat op van zijn stoel, knielt bij haar neer en kijkt naar haar op .
“Ik kan het niet meer… ik kan niet meer voor je zorgen… het is te zwaar,” zegt hij zacht.
“Ik beloof dat ik iedere dag bij je langs kom.”
Ik slik mijn tranen weg.
10 reacties On Weg
Tjonge…???? mooi geschreven Anne.
Wat een verdriet
Heftig en zo invoelbaar
Heftig????
Ohh, mooi geschreven…..
Slik… pakkend weer.
Prachtig geschreven weer Anne!
Heftig , maar mooi omschreven
Ja heel verdrietig voor iedereen…..
Mooi geschreven….
Elke keer weer zo’n intens verhaal.
Knap hoor.
Invoelbaar met name de zin geen weet van haar onwetendheid