Weggestuurd

De voordeur staat op een kier. Ze heeft me zien aankomen. Ik loop door de smalle gang naar de keuken. “Drie, vier, vijf”. Ze staat met haar rug naar me toe en telt hardop de schepjes koffie voor in het oude Douwe Egberts apparaat. De kopjes staan klaar op haar kleine keukentafel.

“Eerst maar douchen hè”, zegt ze, terwijl ze zich omdraait. Het liefst zou ze voor en na het douchen koffie met me drinken.

Het douchen is een fluitje van een cent en eigenlijk is mijn hulp misschien niet eens echt nodig. Amper 10 minuten later zit ik tegenover haar aan tafel.

Vandaag heeft ze geen praatjes. Normaal kletst ze aan één stuk door en hoef ik niets te zeggen. Dan knik ik af en toe en geef ik hier en daar een hum.

Vandaag niet.

“Wat is er gebeurd?”, vraag ik. Ze antwoordt niet direct. Ze worstelt.

“Ik heb de vrijwilliger weggestuurd,” zegt ze uiteindelijk zacht.

“Ik kan er niet meer tegen. Haar geldproblemen, haar ex-man, haar ruzies in de familie… Ik kan er niet meer naar luisteren.” De zinnen stromen haar mond uit.

Ik snap haar en voel waar het schuurt. Ze passen niet bij elkaar. Ze komen uit twee totaal verschillende werelden.

Ze was eenzaam en het leek zo’n goed idee, een vrijwilliger inzetten…

Haar eenzaamheid zit echter niet in het aantal contacten dat ze heeft. Haar eenzaamheid zit in het aantal contacten met gelijkgestemden. Deze vrijwilliger is geen gelijkgestemde.

Ze mist haar man. Ze mist haar beste vriendin. Ze mist haar zoon.

Iedereen die haar echt heel na stond is dood.

“Ik zou zo graag weer iemand hebben met wie ik alles durf te delen. Iemand die echt naar me luistert. Iemand met wie ik koffie kan drinken in de stad. Dat zou ik eventueel zelfs wel met jou willen.”

Ik denk dat dit een complimentje is…

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

12 reacties On Weggestuurd

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer