De voordeur staat open.
De ramen hebben geen glas, alleen houten shutters.
Het licht, de geluiden van de straat en de warme Cubaanse lucht stromen zo de wachtkamer in.
Er staan plastic stapelstoelen en een groot metalen bureau.
Geen computer.
Wel een telefoon, maar die houdt zich stil.
Patiënten bellen niet.
Ze maken geen afspraken.
Ze komen gewoon.
Ze wandelen de huisartspraktijk in en gaan zitten.
Ze praten met de andere patiënten én met de wijkverpleegkundige.
Ze kijken niet op hun horloge.
Het heeft de gezelligheid van een dorpshuis.
Ik zit samen met mijn collega’s en een tolk in de krappe spreekkamer van de dokter.
Op een rijtje, strak tegen de muur.
Er komt een vrouw binnen.
Ze geeft de dokter een kleine omhelzing en gaat op de nog vrije stoel zitten die aan de kopse kant van het bureau staat.
De deur tussen wachtkamer en spreekkamer blijft open.
De wijkverpleegkundige loopt in en uit.
De dokter pakt een dossier van de plank en geeft het aan mij.
‘Dit is Maria. Het gaat niet goed met haar. Ze is de afgelopen maanden veel afgevallen. We weten nog niet wat er aan de hand is.’
Maria kijkt de dokter aan en knikt zachtjes.
Ze lijkt onze aanwezigheid niet eens echt op te merken.
In Cuba mag iedereen blijkbaar weten hoe het met je gaat.
Wij, indringers in de spreekkamer, én alle mensen in de wachtkamer.
4 reacties On Dorpshuis
Bijzonder, wel zeer empathische arts die patiënten omhelst😄, en ach wel makkelijk dat iedereen meteen weet hoe en wat, hoeven ze het daar niet over te hebben🤭
Dat heb ik in een ander land in het zuiden ook beleefd. Iedereen is een beetje van iedereen. Soms wel lastig, maar soms ook weldadig. Mooi verhaal, Anne.
Jan
Stiekem denk ik: was het bij ons ook maar een beetje zo: je geeft je huisarts een knuffel en hij zegt: “we” weten nog niet wat er met je aan de hand is. De dokter weet dus ook niet alles en we doen dit dus samen, jij en ik, de dokter en ik.
Wat mooi beschreven.
Stiekem denk ik: was het bij ons ook maar een beetje zo: je geeft je huisarts een knuffel en hij zegt: “we” weten nog niet wat er met je aan de hand is. De dokter weet dus ook niet alles en we doen dit dus samen, jij en ik, de dokter en ik.