Ze heeft haar haar opgestoken.

Gitzwart met enkele plukjes grijs.

Achter op haar hoofd draagt ze een zusterskapje dat zorgvuldig is vastgezet met speldjes.

Verder heeft ze een wit uniform aan: jasje, rok, witte panty’s en witte schoenen.

Ze draagt het met trots.

Vanochtend hebben we samen drie huisbezoeken gedaan. 

Nu lopen we door de straatjes van Havana en zijn op weg naar een restaurantje om te lunchen.

Het regent hard.

Ik houd mijn Buurtzorg-paraplu boven onze hoofden. Het is moeilijk, want ik ben een stuk langer dan zij en de paraplu is net te klein.

Ze houdt mijn arm vast.

‘Francesca!’

Eerst dacht ik dat het toeval was.

Maar dit is al de vierde keer in korte tijd dat iemand haar naam roept.

Ik kijk rond om te zien wie het deze keer is.

Een jonge vrouw.

Ze lacht breeduit en ook van deze dame krijgt Francesca een luchtkus.

De luchtkus wordt lachend beantwoord.

Zo lopen we samen.

Als zusters.

Zichtbaar in de wijk.

Trots op het vak.

Ik kan nog veel leren van Francesca.