Na het slechtnieuwsgesprek wilde Ria naar huis.

Ze had nog een paar dagen, hooguit een week, zo was haar verteld.

Geen tijd te verliezen.

Iedereen deed zijn best om thuis sterven mogelijk te maken.

Haar familie maakte een schema, zodat ze niet meer alleen zou zijn.

De huisarts gaf aan dat hij iedere dag even langs zou komen.

En wij stroopten onze mouwen op.

Nu zijn we zes weken verder en zit ik naast Ria, op de bedrand.

Ze is er nog.

Bloedwaardes die huizenhoog waren, zijn gedaald en de nierfunctie steeg.

Het onmogelijke gebeurde.

Ria knapte op.

Vandaag is ze stilletjes. 

Geen glimlach om mijn grapje.

‘Wat is er?’ vraag ik, terwijl ik mijn arm om haar heen sla.

Ze staart naar de grond voor haar. 

Ze zegt niets. 

Ik wacht.

Dan zucht ze, heft haar hoofd op en kijkt me met ogen vol tranen aan. 

‘Het is zo moeilijk,’ begint ze.

‘Iedereen die bij me komt is blij, opgetogen. Ze noemen het een wonder. Maar ik weet niet meer hoe ik me voel. Of hoe ik me moet voelen…´

Hier was niemand op voorbereid.

Ook Ria niet.