Bart ziet niet veel meer, nog slechts vijftien procent.

Lea ziet niks.

Ze leidden een teruggetrokken leven.

Op hun eigen manier en met zo min mogelijk hulp.

De mensen om hen heen maakten zich zorgen.

Zij zágen dat het niet goed ging.

Hier moest iets gebeuren…

Tot groot verdriet van Lea.

Ze was ervan overtuigd dat ze het samen wel redden.

Ze wilde geen bemoeienis.

Te bang om de regie over hun leven te verliezen. 

Dat anderen zouden bepalen wat goed voor hen is.

Een diep litteken uit hun verleden.

Maar nu was het anders.

Lea zág het gewoon niet.

Ze zág niet dat Bart steeds geler werd, steeds zieker.

En Bart vertelde haar niet dat het moeizamer ging.

Dat hij steeds meer pijn kreeg, moe was.

Nu sta ik boven, op de slaapkamer en schrik.

In het tweepersoonsbed ligt een magere man onder een smoezelig dekbed.

Zijn haar is lang en vettig. 

Zijn huid kanariegeel.

Lea staat schuin achter me, verscholen in de deurpost.

Haar schouders hangen.

Haar donker omrande ogen liggen diep in hun kassen.

´Het gaat echt niet goed met Bart, hè?’

Langzaam rolt er een traan over haar wang.

´Nee´, zeg ik zachtjes en ik sla een arm om haar heen.

´Het gaat niet goed.´