‘Ik had een ijsje mee moeten nemen…’
Het was een bloedhete dag geweest. De warmte hangt nog tot laat in de straten. Overal in de wijk is het merkbaar. Kinderen in zwembroek en de geur van barbecue in de lucht. Mensen zitten op straat, een biertje in de hand. Zo doet men dat hier.
Ik parkeer mijn auto voor het kleine huis. Zo’n huis met twee voordeuren in hetzelfde portiek. Een huis van net na de oorlog. Amper geïsoleerd, bloedheet.
Ik zucht een paar keer diep en bereid me voor op een verzengende hitte binnen, gecombineerd met onvriendelijke woorden.
Ze zit in haar stoel, vaste plek, de hond suffig in de mand. Vier glazen water staan onaangeroerd naast haar op het tafeltje.
De wereld lijkt hier altijd een beetje stil te staan. Het raam staat op een kier, waardoor de geluiden van buiten gedempt binnenkomen. De tv uit.
Ik wacht. Ik wacht op het moment dat er schaamteloos gemopper naar mijn hoofd geslingerd wordt. Vaste prik. Aan mij de eer in een half uur dat norse gemopper om te buigen naar zachtere ogen en een vriendelijk woord. Als dat lukt, heb ik het goed gedaan.
Vandaag gebeurt er echter niets. Ze zit in haar stoel en zit. Verder niets. Zelfs de hond slaat niet aan.
Ik loop naar haar toe. Ik zie een klam voorhoofd, niet echt zweet. Ik breng haar een nat washandje en een nieuw glas koud water. Ze drinkt er amper van.
‘Ik ben moe. Ik wil naar bed.’
Ik help haar omkleden. Vestje, jurk, shirt, hemd, legging en steunkousen… Geen bh. Ik verwonder me erover dat de huid onder haar borsten niet stuk gaat. Plakkerige huid op plakkerige huid.
Ik weet dat mijn collega vanochtend haar uiterste best heeft gedaan om het aantal kledingstukken te reduceren, zonder succes. Het moet allemaal aan. Iedere dag. Altijd. Net zoals het dekbed absoluut in zijn hoes moet blijven, de ramen vannacht potdicht zullen zijn en op de grendel, en het water amper aangeroerd wordt.
Het hele huis schreeuwt om frisse lucht en ik schreeuw mee.
Ik laat haar achter met een onvoldaan gevoel. Een gevoel dat ik tekortschiet. Ik zou zoveel meer voor haar kunnen doen.
En zij, zij heeft geen energie meer. Zelfs niet voor een tirade. De warmte heeft bezit genomen van haar huis en van haar.
‘Volgende keer neem ik een ijsje mee.’