Meneer Peters, Joke Aalbers, Piet van Dongen, mevrouw Zegers en Hennie de Vaal gingen me prima af.

Maar nu heb ik het zwaar.

Het is 12.15 uur en het zweet parelt op mijn voorhoofd. De buitenthermometer van mijn auto geeft 34 graden aan.

Mevrouw Jacobsen is mijn laatste cliënt deze ochtend. 

Ze is nooit vroeg op. 

Als dat wel het geval zou zijn, dan was ik zeker een uurtje eerder met mijn dienst begonnen. 

Helaas is mevrouw Jacobsen is een langslaper.

En dus sta ik nu voor de deur van haar appartement, pal in de zon.

Het duurt lang.

Dan, eindelijk, zie ik beweging achter het figuurglas en doet ze de deur open.

Daar staat ze. Gehuld in een ochtendjas van fleece, een pyjama met lange broek en lichtroze, fluffy pantoffels. 

‘Goedemorgen’, zegt ze. ‘Wat heb je een kleur!’

Tergend langzaam manoeuvreert ze haar rollator terug het halletje in.

Ik volg haar op de voet.

Eenmaal in de keuken kijkt ze me zorgelijk aan.

‘Wil je een glas water?’

‘Graag’, zeg ik, terwijl ik me puffend op een stoel laat zakken.

Mevrouw Jacobsen pak een groot glas water, geeft het aan me en gaat op de stoel tegenover me zitten.

Ik giet het glas water in een keer achterover en zucht.

‘Wat is het hier héérlijk,’ zeg ik, terwijl ik koele lucht onder mijn poloshirt wapper.

‘Ja, lekker hè’, glundert ze. 

‘Vanochtend vroeg heb ik dat ding vast aangestoken,’ en ze wijst nonchalant naar de airco in de hoek van de kamer.

Mevrouw Jacobsen zorgt goed voor mij.