Net pak (2)

Het is een mooie ochtend. De zon schijnt.

Voorzichtig draai ik mijn auto de krappe oprit op. Ik eindig een beetje scheef met één wiel op de oprit van de buurman.

Het poortje naar de achtertuin is open, net als de deur van de bijkeuken.

Ik klop en loop zonder op een reactie wachten door naar de keuken.

Daar zit Lambert aan tafel.

Met zijn jas aan.

Hij heeft mijn binnenkomst niet opgemerkt.

Vreemd.

In zijn hand heeft hij een envelop.

‘Goedemorgen.’ Ik zeg het zacht, bang dat hij schrikt. 

Ik ga tegenover hem aan tafel zitten en kijk naar hem.

Hij heeft niet alleen zijn overjas aan, maar ook zijn pak. 

Zijn nette pak.

Zowel de jas als het pak zijn te groot. 

De mouwen van de jas komen tot halverwege zijn handen. 

De schoudervullingen zakken van zijn schouders.

Er liggen een paar losse, witte haren op. En wat roos.

Hij ziet er oud en breekbaar uit.

‘Moet je zo weg?’ vraag ik.

Hij knikt traag en schuift de envelop over de tafel naar me toe.

Voorzichtig open ik hem en haal de kaart eruit.

Voor op de kaart staat de foto van een man, duidelijk in de bloei van zijn leven.

Ik open de kaart, lees en zucht.

‘Familie?’

Weer knikt Lambert. 

‘Een neef…’

‘Wat érg’, zeg ik, niet wetend wat ik anders moet zeggen.

We zwijgen beiden.

‘Mijn dochter komt zo. We gaan er samen naartoe.’ 

Nu pas kijkt hij me aan.

De tranen staan in zijn ogen.

‘Heb je nog tijd voor koffie samen?’ vraag ik, terwijl ik opsta en de Senseo aanzet.

Voor ik weer ga zitten veeg ik de losse haren en de roos van zijn schouders.

(Wil je Net pak (1) nog eens lezen? Klik dan hier.)

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

1 reacties On Net pak (2)

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer