Hanna zit op het douchestoeltje.

Het stoeltje is een beetje te laag, maar het zat er al toen ze het appartement kocht.

Ik geef haar de douchekop.

Ze laat warm water over haar hoofd stromen. 

We praten niet. 

Praten kost haar te veel energie.

Ze heeft alle energie nodig om te zitten.

Ik sta tegenover haar met in mijn linkerhand een fles shampoo en aan mijn rechterhand een washand. 

Ze heeft haar ogen dicht.

Ik wacht tot ze mij het signaal geeft dat ik haar haren mag wassen en haar lichaam mag inzepen.

Ik kijk naar haar, naar hoe ze zit.

Vandaag lijkt het alsof ze meer in elkaar gezakt zit dan anders.

Meer gebogen, gebroken.

Dan opent ze haar ogen.

Ze kijkt naar me.

Rode ogen met waterdruppels aan de wimpers.

Huilt ze?

Of komt het door de douche.

Ik weet het niet.

Rustig begin ik met het wassen van haar haren.

Daarna zeep ik haar van top tot teen in en spoel haar af.

Dan doe ik de kraan dicht en leg een grote handdoek om haar schouders.

Met een tweede handdoek droog ik haar haren, haar gezicht en ten slotte haar ogen.

‘Gaat het?’, vraag ik zachtjes.

Ze knikt.

‘Ja,’ zegt ze. ‘Het gaat wel weer.’